Inside Man ***1/2

Regie: Spike Lee (2006)

Je kunt lang en breed lullen over deze laatste Spike Lee, maar het is gewoon een vermakelijk filmpje. Ja, voor een Lee joint is het wellicht iets te mager en exceptioneel is het nergens, maar het is overal net iets meer dan de gemiddelde film en daarmee prima kijkvoer.

Running Scared ***

Regie: Wayne Kramer (2006)

Na alle lovende woorden zal ik maar weer eens de zeikerd gaan uithangen. Eerst dan maar de positieve punten: het verhaal is inderdaad lekker vlot, het scenario vrij ingenieus (hoewel regelmatig iets te overtrokken) en de acteurs doen het allemaal prima. Maar die ronduit walgelijke ‘hippe’, ‘flitsende’ stijl vergalde mijn kijkplezier aanzienlijk. Ik heb werkelijk geen idee wat mensen nu toch zo mooi kunnen vinden aan een dergelijke holle videoclipstijl, maar ik word echt niet goed van het gebrek aan visie. Zodoende wordt wat een uitstekende actiefilm had kunnen zijn gedegradeerd tot een wel aardig filmpje.

Lilies ****

Regie: John Greyson (1996)

Deze Canadese gayfilm wist mij zeer te verrassen en bekoren. Het draait allemaal om een priester die in een gevangenis een biecht gaat afnemen, gevangen genomen wordt en gedwongen wordt om een toneelstuk te aanschouwen waarin gebeurtenissen uit zijn verleden worden geënsceneerd. De film laat prettig heden/verleden en werkelijkheid/toneelstuk dwars door elkaar heen lopen en ook de vrouwenrollen zijn in heus Elizabethaanse theatertraditie door mannen gespeeld wat de gender rollen nog eens leuk door elkaar hutselt. De theatrale acteerprestaties en mis-en-scène doen meermalen sterk aan Peter Greenaway denken en het scenario is als een Griekse tragedie opgebouwd en uitgevoerd, wat een sterke film oplevert.

The Wind That Shakes the Barley ****

Regie: Ken Loach (2006)

En kijk: alweer een sociaaldrama dat de Gouden Palm wint! Het wordt nu toch wel een beetje vervelend maar goed. Dat gezegd hebbende is deze film een sterke film: ik had vaak moeite met de Engelsen die als karikaturen werden weggezet, maar verder is dit een vrij aangrijpende en soms heftige dramafilm.

Superman Returns ***

Regie: Bryan Singer (2006)

Ik heb nog steeds helemaal niks met die kleurloze Superman, maar ik heb me vreemd genoeg niet echt verveeld, ondanks de lange speelduur. De IMAX en de paar 3D scènes zullen hier vermoedelijk ook aan bijgedragen hebben.

Hell Comes to Frogtown ***1/2

Regie: Donald D. Jackson & R.J. Kizer (1987)

Wat krijg je als je een professioneel show worstelaar in een low-budget variant van ‘Planet of the Apes’ maar dan met kikkers in plaats van apen zet? ‘Hell Comes to Frogtown’ natuurlijk! Roddy Piper (die knakker die altijd in die Schotse kilt rondliep) is werkelijk briljant gecast als Max Hell, een potente vent die er op uit wordt gestuurd om er flink op los te neuken om daarmee de bedreigde menselijke soort in stand te houden, want gemuteerde kikkers dreigen de mensen weg te vegen. Of zoiets. Voor een film waarin rondneuken het belangrijkste devies lijkt komt er bijzonder weinig seks in deze film voor, maar dat mag de pret niet drukken. Het absolute hoogtepunt is natuurlijk Piper, die letterlijk iedere zin op een ridicule wijze uit zijn strot weet te persen, inclusief hoogdravend gezichtswerk, waardoor zelfs de meest basale dialogen helemaal hilarisch worden. De film is uiteindelijk volledig plotloos: ontzettend veel tijd wordt besteed aan de meest onnodige scènes en als het dan uiteindelijk los gaat is het alweer over voor je het weet. En er is zelfs een variatie op de muziek uit ‘Dr. Strangelove’ te horen.

Een onvervalste guilty pleasure en mijn dank aan kinky queen om dit debiele broddelwerkje onder mijn aandacht te brengen.

Forbidden Zone ***1/2

Regie: Richard Elfman (1980)

Tja, hoe deze volstrekt krankzinnige film te omschrijven? Moeilijk. Denk aan Tim Burton op zijn meest cartoonesk, de meligheid van Mel Brooks en de absurde humor en politieke dwarsheid van Monty Python. En aan een freakmusical als ‘The Rocky Horror Picture Show’, dan kom je een heel eind. Het is allemaal zo opzettelijk over de top en debiel dat het allemaal erg vermakelijk is om naar te kijken. Nee, de grappen zijn lang niet allemaal even leuk, verre van. Maar exact dat maakt het weer erg leuk. De broer van regisseur Richard Elfman, Danny Elfman, neemt naast een heerlijke rol als Satan hier ook zijn eerste soundtrack voor zijn rekening, uiteraard krankzinnig en uitzinnig als altijd. Het is een grote bonte verzameling van debiele karakters en situaties, het een heeft nog minder logica dan het andere. Maar het is wel leuk.

White of the Eye ***1/2

Regie: Donald Cammell (1987)

Mede dankzij aanraden van Wizz-Art en dankzij de reputatie van Donald Cammell heb ik deze film bekeken en het was zeker geen teleurstelling. De film is feitelijk in wezen een recht toe recht aan seriemoordenaar film, maar dan met enkele significante verschillen. Allereerst is er de prettige visuele stijl, want Cammell weet het geheel op uitstekende wijze in beeld te brengen, waarbij ik vooral de eerst moordscène bijzonder sterk vond in het gebruik van suggestieve camerabewegingen welke point of view shots bleken te zijn. Helaas weet niet de gehele film echter dit hoge niveau te houden, maar het blijft gelukkig interessant. Daarnaast is de film echter opmerkelijk bruut in sommige scènes en zijn bepaalde momenten behoorlijk onconventioneel te noemen, wat niet vreemd is gezien de bizarre reputatie van Cammell (de man schoot zichzelf door het hoofd terwijl hij zich een spiegel voorhield om op deze wijze zijn eigen leven te zien wegglijden). Ik had van mijn eerste Cammell weliswaar iets meer verwacht, maar ik wil ‘Performance’ en ‘Demon Seed’ nu wel erg graag zien.

New York, New York ****

Regie: Martin Scorsese (1977)

Het is op zich best vreemd dat ik als groot liefhebber van de klassieke Hollywood musical deze hommage/kritiek van Martin Scorsese niet eerder gezien heb, maar dat terzijde. Scorsese probeerde de look van de film overeen te laten komen met de jaren ‘40/’50 musicals, wat dus artificiële sets en een vaak bewegende camera a la musical maestro Vincente Minnelli betekent (de casting van de dochter van Minnelli, Liza, is uiteraard ook een interessante casting keuze). De karakters wilde Scorsese echter in de docu-realistische manier van zijn grote mentor John Cassavetes laten zijn, wat een interessante paradox oplevert van realisme versus gemaaktheid. Echter, de film heeft last van een vaker terugkerende Scorsese kwaal: de film is technisch allemaal perfect, maar verhaaltechnisch laat de film steken vallen. De film is veel en veel te lang en weet de kijker nooit echt te bereiken, iets waar het nare karakter van een verder uitstekend op dreef zijnde Robert DeNiro niet echt bij meehelpt. Zeker niet vervelend om naar te kijken en de film kent allerlei interessante aspecten, maar het is zeker niet Marty’s beste.

Cachorro ***1/2

Regie: Miguel Albaladejo (2004)

Prima homofilmpje van Spaanse makelij dat gelukkig tenminste eerlijk en oprecht is, sentimentaliteit vakkundig vermijdt en relativerende humor weet te brengen. Dat het filmtechnisch verder allemaal niets voorstelt en nergens echt opzienbarend is, nemen we voor lief.

Dumplings ****1/2

Regie: Fruit Chan (2004)

‘Dumplings’ begon als deel van de portmanteau film ‘Three Extremes’ (met de andere delen van Miike en Park), maar is nu ook door Fruit Chan uitgewerkt tot speelfilm en met bijzonder veel succes mag ik zeggen. Een vrouw weet dat haar man vreemd gaat en probeert hem terug te krijgen door zo mooi mogelijk te blijven. Ze doet dit door het eten van dim sum gemaakt voor geaborteerde foetussen, wat enkele bijwerkingen blijkt te hebben. ‘Dumplings’ is typisch zo’n maatschappijkritische film vermomd als intelligente horrorfilm en de hedendaagse obsessie met jeugdige schoonheid wordt op prettig frisse en originele wijze op de hak genomen. Het camerawerk van Chris Doyle is weer eigenzinnig en subliem als altijd: hij snijdt hele hoofden af, filmt vaak van achter objecten vandaan, filmt een conversatie met enige regelmaat vanuit 20 verschillende posities, plaatst de personages vaak aan de extreme uiteinden van het scherm en komt weer op de proppen met de meest creatieve (vaak gekantelde) camerastandpunten. Het is natuurlijk altijd zeer moeilijk om te bepalen wat nu van de regisseur en wat van de DoP afkomstig is (zeker omdat ik verder niets van Fruit Chan gezien heb), maar de hand van Doyle is zo duidelijk zichtbaar dat ik bijna geneigd ben om hem tot een volbloed auteur te bestempelen; een van mijn favorieten DoP’s is ie in ieder geval. Al met al houdt ‘Dumplings’ het smerigheidsgehalte behoorlijk laag, maar weet het met de onderhuidse spanning, de indrukwekkende visuele stijl, de heerlijke muziek en prima performances constant te boeien en te overtuigen.
Een dikke aanrader wat mij betreft.

Spiklenci slasti ***1/2

Regie: Jan Svankmajer (1996)

Bijna als regel vind ik de korte films van Jan Svankmajer beter dan zijn speelfilms, welke doorgaans te lang duren naar mijn mening en Svankmajer kan beter gedoseerd genomen worden. Ik had het gevoel bij ‘Alice’ en zijn laatste ‘Lunacy’ en nu ook bij ‘Spiklenci slasti’, ‘oftewel Conspirators of Pleasure’ in het Engels. De surrealistische humor is uiteraard weer volop aanwezig en de hele film had enkel uit het brein van Svankmajer kunnen komen, allemaal helemaal niets mis mee. Maar hij duurt te lang. Ook jammer vind ik dat Svankmajer zijn gepatenteerde en hoogst invloedrijke animatie ook in deze film een zeer kleine rol toebedeelt, had meer gemogen van me. De film is allemaal zeker niet vervelend, maar ik blijf zijn shorts zijn beste werk vinden.

What the #$*! Do We (K)now!? *

Regie: William Arntz/Betsy Chasse ea. (2004)

Nou nou nou, wat een walgelijke pretentieuze troep is dit. Neem een gemiddelde aflvering van Dr. Phil, een documentaire op Discovery over kwantumfysica en wat digitale Windows screensavers, gooi dit in de blender, zet er de meest tenenkrommende new age muziek onder en je hebt deze waardeloze rommel.

Valley of the Dolls **

Regie: Mark Robson (1967)

Mark Robson maakte ooit goede films, maar in de tweede helft van zijn carrière legde hij zich toe op het maken van films die iedereen leuk kan vinden. Een soort van voorloper van Ron Howard dus. Normaal gesproken mijd ik deze films vrolijk, maar het gerucht dat dit een soort van camp item zou zijn deed mij besluiten het toch te zien. Maar oh oh oh, wat een tijdsverspilling. Dit is je reinste rommel, een oersaaie vrouwenfilm zonder enig interessant moment, een soort aflevering van Dallas of zo.

Ghost Lake *

Regie: Jay Woelfel (2004)

Nou nou nou, ik had mezelf niet voorbereid op een no-budget festival als dit. Ik begon al een beetje aan mijn water te voelen dat dit een soort van ‘pet project’ was van de immens getalenteerde Jay Woelfel toen ik zag dat de beste man scenario, regie, montage en muziek voor zijn rekening genomen had, doorgaans een teken van kleinschaligheid en liefdadigheid. Al snel merkte ik ook dat dit een volstrekt amateuristische film was: de meest kazige dialogen die ik in tijden gehoord heb, acteerwerk wat in een gemiddelde soap nog niet geaccepteerd zou worden, een clichématig verhaal waar je u tegen zegt en zelfs gebruik van splitscreens zoals we dat sinds de laagtijdagen van Brian DePalma niet meer gezien hebben. Probleem was dat ik voor mezelf niet kon uitmaken of dit nu allemaal serieus bedoeld was of niet, ik hoop van niet, maar twijfel. Aanvankelijk kon ik nog enkele malen zeer hartelijk lachen om de meest knullige en sullige dingen (een poging tot een kunstzinnige sequentie op een kerkhof compleet met quasi-klassieke muziek inclusief sopraan was het hoogte/dieptepunt), maar naar verloop van tijd begon het me danig de keel uit te hangen. In talloze scènes zag je bij wijze van spreken gewoon de regisseur zijn aanwijzingen geven aan de acteurs, zo dramatisch was het bij tijd en wijlen. Hoe een film als deze in de plaatselijke Videoland videotheek beland is, is mij een raadsel want dit soort Z-films kun je doorgaans enkel op wat louche internetsites bemachtigen. Mijn advies is in ieder geval om dit te vermijden, tenzij je masochistisch bent. Of kijk eerst 'Shock Waves' en 'Zombie Lake' als je zwemmende zombies wilt zien.

Trembling Before G-d ****

Regie: Sandi Simcha Dubowski (2001)

Wat doe je als je een Orthodoxe Jood bent en jezelf aangetrokken voelt tot mensen van dezelfde sekse? Met andere woorden: hoe ga je om met je homoseksualiteit, terwijl je religie dit simpelweg verbiedt? Het zijn complexe vragen waar geen gemakkelijk antwoord op te geven valt. In plaats daarvan biedt deze boeiende documentaire een aantal persoonlijke gevallen van homoseksuele mannen en vrouwen in Amerika, Engeland en Israel. Het zou op zich gemakkelijk in een anti-religie docu hebben kunnen resulteren (want iedere gezonde figuur zou toch eens moeten inzien dat georganiseerde religie het meest walgelijke op aarde is), maar niets is minder waar: de film toont mensen die proberen om een innerlijke tegenstelling te verenigen of toch in ieder geval een manier te vinden om er mee te leven en ieder doet dat op zijn eigen manier. Het geheel wordt ondersteund door de prachtige klarinet/orgel soundtrack van John Zorn, die ik uiteraard al kende maar zoals altijd gaat de muziek nog meer leven als je de beelden er bij ziet. Iedereen met een interesse in queer issues moet deze film zien; ik heb er in ieder geval behoorlijk wat tissues doorheen gejaagd.

Serenity ***

Regie: Joss Whedon (2005)

Nee, ik heb ‘Firefly’ nooit gezien en ja, ik weet dat dat beter is dan deze film. Althans dat is mij altijd verteld. Ik geloof het meteen. Maar ik vond ook bijzonder weinig mis met deze film, het is allemaal prima vermakelijk en verteerbaar. De humor en actie gaan prima hand in hand en Nathan Fillion zet eenzelfde komisch-serieuze rol neer als in ‘Slither’ en ook hier gaat het hem prima af. Toch bereikt de film nergens echt momentum en is vooral het scenario te uitwaaierend: er moet teveel gebeuren in te weinig tijd, waardoor sommige dingen wat rommelig en afgeraffeld overkomen en de film had van mij oftewel wat compacter oftewel wat langer gemogen. Maar verder amusant filmpje.

Fallen Idol ****1/2

Regie: Carol Reed (1948)

Voordat ze op de proppen kwamen met de gedoodverfde klassieker ‘The Third Man’ werkten regisseur Carol Reed en schrijver Graham Greene al samen voor de film ‘The Fallen Idol’, een film die zo goed als ongezien is. En dat is vreemd want deze ijzersterke film kan zich gemakkelijk meten met ‘The Third Man’, misschien vind ik hem zelfs nog wel beter. Het verhaal over een butler die verdacht wordt van de moord op zijn vrouw wordt verteld door de ogen van een klein jongetje. Vergelijkingen met Hitchcock zijn snel gemaakt, maar er zijn evenveel verschillen, want vooral visueel gezien is dit overduidelijk een Carol Reed auteursfilm: de film noir-achtige belichting, het sfeervolle zwart-wit en de vele gekantelde camerastandpunten en shots uit vogel- en kikkerperspectief zijn ook terug te zien in die andere film die ik van hem gezien heb (kan niet wachten nu op het uitkomen van dat derde meesterwerk, ‘Odd Man Out’). De visuele stijl is ook nog eens functioneel, want met de vele wisselingen in visueel perspectief wordt op prachtige wijze de ‘strijd’ tussen de volwassen wereld en de kinderlijke onschuld weergegeven. Daarnaast gebruikt Reed de statige trappenhal van het grote huis als terugkerend visueel motief, het is als het ware het kloppende hart van de film. Zelfs een onschuldig spelletje verstoppertje wordt door Reed omgetoverd tot een waar feest voor de ogen.

Goed geacteerd, goed geschreven en goed geregisseerd: de blauwdruk dus voor een dijk van een film en dat is ‘The Fallen Idol’ ook. Het is zeer goed dat Criterion deze film binnenkort gaat uitbrengen, want dit meesterwerk verdient een veel grote publiek dan nu het geval is.

Trick Baby ***1/2

Regie: Larry Yust (1973)

Dit is gewoon een heerlijk stukje blaxploitation, niets meer en niets minder. Twee prima leads, een lekkere vaart, zelfs een goed verhaal en uiteraard uitstekende muziek. Een aanrader voor liefhebbers van het ‘genre’.

A Perfect Couple ***

Regie: Robert Altmanm (1979)

Een man en een vrouw uit twee totaal verschillende werelden worden verliefd op elkaar en moeten allerlei sociale problemen overwinnen om bij elkaar te kunnen zijn. Het is zo ongeveer het standaard screwball comedy plot, maar met aartscynicus Robert Altman aan het roer kun je een verzuring van het traditionele mierzoete plot verwachten. En dat komt dan ook, gedeeltelijk. De film bevat enkele werkelijk briljante momenten en Altman kan het niet laten uiteraard om er een satirisch randje aan te plakken, maar uiteindelijk is het allemaal iets te lichtvoetig en saai om een echt goede film te zijn. Het is daarom vermoedelijk ook enkel voor de diehard Altman liefhebbers (zoals ik) de moeite waard.

Atame! Tie me Up! Tie me Down! ***

Regie: Pedro Almodóvar (1990)

Net zoals ‘Kika’ gisteren is ook ‘Atame!’ een typisch vroege Almodóvar film: interessant maar onevenwichtig. De film is voor zijn doen redelijk ingetogen qua stijl en sfeer, hoewel het geheel voldoende camp elementen en uitzinnige momenten bevat om het duidelijk van Almodóvar’s hand te laten zijn. Absolute pluspunten zijn een jonge Antonio Banderas en de muziek van Ennio Morricone. Interessant voor de fans.

Gilda ****1/2

Regie: Charles Vidor (1946)

Een merkwaardig soort driehoeksverhouding staat centraal in de film noir ‘Gilda’ waar Rita Hayworth het hoofd op hol brengt van zowel Glenn Ford als George MacReady. Ik kan lang en breed lullen over deze film, maar het is gewoon een van de beste film noirs die ik ooit gezien heb. Hayworth is onnavolgbaar, de sensualiteit en seksualiteit spat werkelijk van het doek af, de film is ontzettend vooruitstrevend binnen de grenzen van de Hays Code, cinematografie en schaduwspel van Rudolph Maté (ook nog samengewerkt met Carl Th. Dreyer) is subliem, scenario is ingenieus. Etc. Etc. Etc.

Kortom: een film noir die niemand mag missen.

Kika ***1/2

Regie: Pedro Almodóvar (1993)

Met ‘Volver' in aantocht maar een oude Almodóvar uit de kast getrokken en het is sowieso typisch Almodóvar materiaal, met de combinatie van flamboyante karakters, perverse seksualiteit en melodrama. Het is echter ook typisch ouder Almodóvar materiaal, want niet zo sterk als de meeste van zijn latere werken. Het hysterische van een ‘Mujeres al borde de un ataque de nervios’ wordt in ‘Kika’ gecombineerd met de verhaaltechnische gecompliceerdheid van een ‘La Mala Educacion’, zonder dat het niveau van die twee films gehaald wordt. Desalniettemin is het zeker een van Almodóvar’s betere werken uit zijn vroege periode met voldoende bijzondere momenten en zonder meer een van de meest hilarische verkrachtingsscènes uit de filmgeschiedenis.

The Invasion of Thunderbolt Pagoda ****

Regie: Ira Cohen (1968)

Jemig, wat een film weer zeg! Hoe dit te omschrijven? Als ‘Caligari’ op LSD wellicht? Of een kruising tussen ‘Flaming Creatures’ en ‘Lucifer Rising’? Zoiets. Tja, tegenstanders kunnen een film als deze erg gemakkelijk de grond in boren: zet een stel wazige figuren met uitzinnige kleding en schmink in een nog vreemdere ruimte met iets teveel LSD en laat ze over elkaar heen rollen, in de weer zijn met objecten en film het geheel met allerlei vreemdsoortige technieken. En als kers op de taart vergezellen we het geheel met merkwaardige acidrock in de trant van Amon Duul II, Hawkwind of Popul Vuh. Dat kan toch iedereen? Wellicht. Maar dat zijn dan dezelfde soort mensen die zeggen dat ze Nijntje gemakkelijk kunnen natekenen en die mensen neem ik niet graag serieus.

Wat nou verhaal, wie heeft dat nodig? Natuurlijk is dit duidelijk een film uit de psychedelische jaren ’60 en wellicht heeft het de tand des tijds niet doorstaan. Aan de andere kant blijft het een volstrekt unieke ervaring, een puur visuele filmervaring waarin je kunt verdwalen en verdwijnen. Ik mag het altijd wel, dit soort films.

Topaz ***

Regie: Alfred Hitchcock (1962)

Grappig genoeg ben ik het een keer eens met een user op IMDB: ‘Interesting but unsatisfying’. De film kent enkele prachtige scènes en Hitchcock gebruikt zijn close-ups weer als geen ander, maar het scenario is uiteindelijk te langdradig en naar het einde toe verzandt de film om als een nachtkaars uit te gaan.

Tarantula ***

Regie: Jack Arnold (1955)

Die jaren ’50 sci-fi/monster films zijn vrijwel altijd vermakelijk en deze is geen uitzondering; Jack Arnold bewijst andermaal zichzelf prima thuis te voelen in het genre. Toch vond ik de film wat traag op gang komen, maar dit licht verteerbare filmpje verveelt feitelijk geen minuut.

Revolver *1/2

Regie: Guy Ritchie (2005)

Jezus, wat een vreselijk stuk stront is dit. De eerdere films van Guy Ritchie vond ik nog best te pruimen, maar of mijn smaak is totaal veranderd of de man is het Oosten en het Zuiden kwijt. Visueel tenenkrommend ‘flitsend’, maar bovenal wordt het geheel met de minuut ridiculer als er allerlei bespottelijke filosofietjes op de kijker afgevuurd worden. Meneer Ritchie kan beter bij Madonna op de bank gaan zitten dan de hippe intellectueel uithangen.

Sussurro nel buio ***1/2

Regie: Marcello Aliprandi (1976)

Dat deze film, waarin een moeder denkt dat haar overleden zoon als geest in haar huis rondwandelt, overduidelijk leentjebuur speelt bij Roeg’s macabere meesterwerk ‘Don’t Look Now’ mag allemaal wel zo zijn, het levert wel een puike film op. Toegegeven, het scenario is niet bijzonder origineel, sommige dingen zie je van mijlenver aankomen en het einde is wellicht niet zo bevredigend. Daartegenover staat dat het allemaal zeer stijlvol gefilmd is, de film enkele prettige scenes bevat en de muziek is (zoals in vrijwel alle Italiaanse horrorfilms) uitmuntend. Prima shocker dus.

In einem Jahr mit 13 Monden *****

Regie: Rainer Werner Fassbinder (1978)

Jemig, wat een film zeg! Dat Rainer Werner Fassbinder in vrijwel al zijn films elementen uit zijn persoonlijke leven verweeft is bekend, maar slechts zelden wist hij zo’n persoonlijke film te maken. Hij maakte de film vrijwel direct nadat zijn geliefde zelfmoord gepleegd had. Je zou dan een ontzettend depressieve film verwachten. Dat is deels het geval. Deels. Want de film is zo schizofreen als de ergste schizofrene patiënt. De film hopt van stemming naar stemming in een oogwenk. Om maar even schaamteloos van de DVD hoes te lenen: ‘de film is deels melodrama, zwarte komedie, tragedie en bijna klinische karakterstudie’. Het hysterische melodrama van Douglas Sirk gaat een bizar huwelijk aan met het Antitheater van Bertold Brecht en het wazige surrealisme van Samuel Beckett.

Het verhaal bestaat uit enkele los aan elkaar genaaide narratiefjes waarin we te weten komen over het leven van Erwin/Elvira (fantastisch gespeeld door Volker Spengler), een wat zielige persoon die vroeger Erwin was maar in een impulsieve bui een sekseverandering ondergaan heeft en nu als Elvira door het leven moet. Vrijwel iedere scène wordt gedomineerd door geluid: klassieke muziek (onder meer Händel), popmuziek (Roxy Music, Suicide) of ‘gewoon’ geluid (klokken, radio, TV), wat het geheel een bijzondere sfeer geeft. Stilistisch gezien gaat Fassbinder zich op ware Godard wijze te buiten: alles mag en kan. Zo is er bijvoorbeeld een fantastische scène waarin Erwin/Elvira naar het klooster gaat om zich te laten vertellen hoe zijn jeugd daar was. In plaats van een normale dialoogscène, horen we de non haar verhaal doen als een voice-over, terwijl de camera dwaalt langs de drie personen in de scène, die zo eens wat op en neer lopen, het geheel begeleid door wat klassieke muziek.

Een andere scène vond ik de sleutelscène uit de film: Erwin/Elvira ligt in rouwkleding in een verlaten kantoorpand. De belichting bestaat uit rode knipperende lichten. We vermoeden dat het nacht is. Een typiste horen we typen. Een man komt de kamer binnen met een krat en een touw en het wordt snel duidelijk dat hij zichzelf wil gaan ophangen. Meteen denk je aan de zelfmoord van Fassbinder’s vriend, wat de basis was van de hele film. Elvira biedt de man brood, kaas en wijn aan, maar heeft alleen geen flesopener. De man natuurlijk wel, want dat is logisch om bij je te hebben als je zelfmoord gaat plegen. Ze eten en drinken wat en er volgt een hele verhandeling over het leven, zelfmoord, de wil om te leven en andere zwaarmoedige zaken. Uiteindelijk hangt de man zich gewoon op. Het is een ronduit bizarre scène die stilistisch ontzettend bijzonder is, maar ook op emotioneel vlak registreert. Verhaaltechnisch draagt het niets bij aan de film, maar omdat je weet in wat voor situatie de film gemaakt is, voel je mee met Fassbinder. Fassbinder die je laat lachen en huilen op hetzelfde moment. Tegenstrijdige gevoelens is altijd een belangrijk kenmerk geweest in zijn films, want de man zelf was een vat van tegenstrijdige gevoelens. Daarom werkt de tegenstrijdigheid in deze film zo goed. Fassbinder laat je meeleven met Erwin/Elvira, met zijn eigen emoties, maar duwt je net zo vaak een vreemde richting in.

‘In a Year with 13 Moons’ is zonder meer een van de meest experimentele films van Rainer Werner Fassbinder. Het is in ieder geval de beste van hem die ik tot op heden gezien heb, een meesterwerk. Ik zou bijna iedereen op mijn blote knieën willen smeken om deze film te gaan zien.

Morocco **1/2

Regie: Josef von Sternberg (1930)

Vandaag niet alleen mijn eerste Miike gezien, maar ook mijn eerste Josef von Sternberg (waar ik me meer voor schaamde). Als ik aan von Sternberg dacht, dacht ik aan Marlene Dietrich, artificiële en weelderige decors en prachtige belichting. Welnu, Marlene kreeg ik uiteraard in ‘Morocco’ en de mooie decors slechts hier en daar. Verder kon ik bitter weinig met dit houterig geacteerde melodrama wat het tempo van een slak heeft. Hopen dat een volgende von Sternberg mij meer bevalt…

Swimming Pool ***

Regie: François Ozon (2003)

François Ozon is typisch zo’n regisseur die zijn eerst echt fantastische film nog moet maken, maar die tegelijkertijd ook zijn eerste mindere film nog moet maken, want zijn films zijn vaak onevenwichtig maar altijd interessant. Een soort van Franse Michael Winterbottom dus. ‘Swimming Pool’ past weer in hetzelfde straatje: interessant en goed, maar niet fantastisch.

Ghosts of the Civil Dead ***

Regie: John Hillcoat (1988)

Deze Australische film staat tegenwoordig vooral bekend dankzij de aanwezigheid van Nick Cave, die de muziek schreef, mede het scenario neerpende en een rolletje speelt. Het is gebaseerd op ware feiten en draait om een gevangenis waar het allemaal niet echt lekker loopt en het uiteindelijk nogal uit de klauwen loopt. Het is typisch zo’n film die aankomt als een mokerslag en geen concessies doet. Het resultaat is een rauw stukje film dat iets te depressief was voor mijn stemming van dat moment, maar dat ik ook niet snel zal vergeten.

Masters of Horror Special

Cigarette Burns ****1/2
Regie: John Carpenter (2005)
Alle positieve berichten over deze episode zijn meer dan terecht, want dit is in een woord geweldig te noemen. Het intrigerende verhaal moet wel gebaseerd zijn op spraakmakende en infame films als Jodorowsky’s ‘Fando y Lis’ en Pasolini’s ‘Salo’ en de film zit ook nog eens stampvol met mooie filmverwijzingen waaraan de filmliefhebber zijn hart kan ophalen. Daarnaast is de film niet te beroerd om flink over de schreef te gaan en weet het constant de aandacht vast te houden, inclusief Halloween pianoriedeltje. Zeer sterk.

Incident on and Off a Mountain Road *
Regie: Don Coscarelli (2005)
Dit is dan weer tijdverspilling eerste klas.

Homecoming ****1/2
Regie: Joe Dante (2005)
Deze episode van Joe Dante is zonder meer een zeer sterk staaltje mediasatire verpakt als een horrorfilm en dan wel het soort intelligente zombiefilm in de lijn van bijvoorbeeld Campillo’s ‘Les Revenants’. Net als die film stipt deze film talloze politieke en ethische hete hangijzers waaraan slechts weinig Hollywoodfilms zich doorgaan durven te branden. Het gevolg is gewoon een zeer sterke politieke film die wellicht weinig meer met horror van doen heeft, maar op alle andere fronten glorieus geslaagd is.

Jenifer ***
Regie: Dario Argento (2005)
De bijdrage van de Italiaanse maestro is prima te pruimen, ook al heeft het een grof gebrek aan psychologische verklaring. Maar gelukkig weet Argento zijn gebruikelijke visuele flair naar het project te brengen, waardoor het allemaal best de moeite waard is.

The Deer Woman ***1/2
Regie: John Landis (2005)
John Landis is zijn komische roots gelukkig niet vergeten in zijn bijdrage, want hij injecteert de film met zijn kenmerkende absurde humor wat een bijzonder vermakelijk stukje horrorkolder oplevert.

Dreams in the Witch-House ***
Regie: Stuart Gordon (2005)
Ik moet zeggen dat dit me nog alleszins meeviel. Ik vond het een grappig uurtje fantasy-achtig iets wat prima wegkijkt als je het niet al te serieus neemt, wat Gordon zelf ook niet leek te doen. Aan de andere kant vond ik vooral de combinatie van ernst en onzin wel leuk.

Pick me Up ***
Regie: Larry Cohen (2005)
Je kunt altijd op Larry Cohen vertrouwen om iets vermakelijks af te leveren en zijn bijdrage aan ‘Masters of Horror’ stelt niet teleur. Prima entertainment.

Imprint *1/2
Regie: Takashi Miike (2005)
Ik had tot op heden nog nooit een film van Takashi Miike gezien. Dat was niet zonder reden want ik vermoedde in Miike altijd gewoon een zwaar overhypte sensatiezoeker, een vermoeden dat door deze film vrolijk bevestigd wordt. Miike construeert zijn episode als een Japans spookverhaal in de lijn van een film als ‘Kwaidan’, maar dan zonder sfeer of mooie decors en in plaats daarvan enkel zoveel mogelijk shockerende momenten en onkijkbare martelscènes. Wat een waardeloze troep.

Dance of the Dead *1/2
Regie: Tobe Hooper (2005)
Nou, nou, nou, Tobe Hooper weet het geheel weer vakkundig om zeep te helpen met zijn walgelijke MTV-clip stijl.

The Fair-Haired Child *1/2
Regie: Will Malone (2005)
De debiliteitsfactor wordt nog een flink stuk opgeschroefd in deze ellende.

Chocolate **1/2
Regie: Mick Garris (2005)
Dit tilt zichzelf net iets uit boven de malaise van die vorige twee, maar haalt de voldoende ook maar met hangen en wurgen.

The Dreamers *****

Regie: Bernardo Bertolucci (2003)

Soms krijg je een film voorgeschoteld waarvan je het gevoel hebt dat ie speciaal voor jou gemaakt is. Dat je ook helemaal geen enkele behoefte hebt om ook maar een beetje objectief naar de film te kijken. Welnu, ‘The Dreamers’ is zo’n film voor mij. Je zou het een soort moderne update kunnen noemen van Bertolucci’s klassieker ‘Last Tango in Paris’, meer van hetzelfde dus. Maar dat kan me weinig schelen. De film met zijn combinatie van cinefiele inslag, het Parijs van 1968, het non-lineaire verhaal en de ontluikende seks, is er een voor mij. Misschien is het geen meesterwerk, maar ik vind van wel.

La Tarantola dal ventre nero ****

Paolo Cavara (1971)

Van alle kanten horde ik dat dit een van de beste films uit het giallo genre was en wellicht dat daarmee mijn verwachtingen te hoog gespannen waren en ik nog meer van de film verwacht had. Dat gezegd hebbende vond ik eigenlijk ook bijzonder weinig mis met deze film, dus wat lul ik? Ik vond het gewoon een zeer sterke film. Sommige moordscènes vond ik echter wat kort en afgeraffeld, dan zie ik toch liever een Argento achter de camera en het scenario leek hier en daar wat steken te laten vallen. Maar verder verveelt de film werkelijk geen moment, bevat het enkele echt sterke scènes, is het prettig gefilmd, zit het vol met mooie vrouwen en is de muziek van Ennio Morricone van topniveau. Kortom, alles wat het genre nodig heeft en zeker een hele sterke giallo film. Die stomme verwachtingen toch altijd…

Capote ***

Regie: Bennett Miller (2005)

Ik was nogal teleurgesteld door deze film die wat mij betreft alle ophef niet waard is. Mijn grootste probleem met de film (buiten de visueel oersaaie stijl) lag ironisch genoeg bij de veelgeprezen performance van Philip Seymour Hoffman, normaal gesproken een van mijn favoriete acteurs. Hij zal ongetwijfeld een zeer natuurgetrouwe weerspiegeling gegeven hebben van de echte Truman Capote, maar de figuur die Hoffman hier neerzet was een zeer naar en egoïstisch persoon die mij nergens wist te bereiken, sterker nog eerder wist af te schrikken. Ook de rest van de personages bleven van bordkarton, waardoor iedere vorm van emotionele betrokkenheid volledig uitbleef en ik mezelf afvroeg waarom ik toch in vredesnaam naar de film zat te kijken. Het was werkelijk een treurig jaar voor de Oscars…

Gloria ****

Regie: John Cassavetes (1980)

Wong Kar-wai heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij zich voor zijn ‘Chungking Express’ liet inspireren door ‘Gloria’ van John Cassavetes. En het is dan ook een hele bijzondere film, maar van Cassavetes verwacht je ook niet anders. Het is een merkwaardig schizofrene film met mensen die constant op de vlucht zijn, een soort film noir-achtig sfeertje waarbij de ‘ontwrichte samenleving’ van de noir een nieuwe dimensie krijgt, want het gevaar loert in deze film letterlijk op iedere hoek. De film kent uiteraard dat meanderende tempo van alle Cassavetes films met altijd het gevoel van cinema vérité en improvisatie, maar tegelijkertijd kent de film ook opvallend veel actie en sensatie voor Cassavetes. Wat ik een beetje miste waren de lang opgerekte scènes waarin Cassavetes zo’n sterke emotionele spanningsboog weet te bereiken, waardoor de film aanvankelijk een beetje de emotionele intensiteit mist die veel van zijn andere films wel hebben. Echter, het einde van de film deed mij weer volledig in tranen uitbarsten, waardoor ik besefte dat het Cassavetes andermaal gelukt was om een band te creëren tussen publiek en karakters en de film toch weer de emotionele catharsis weet te bewerkstelligen. Wellicht niet de beste instapper voor onbekenden van deze eigenzinnige pionier, maar een klassieker op zijn eigen manier.

Over the Hedge ***

Regie: Tim Johnson & Karey Kirkpatrick (2006)

Na het zwaar tegenvallende ‘Cars’ was het prettig om te zien dat deze film zich boven die malaise uittilt, maar het geëxalteerde niveau van de animatie van een paar jaar geleden lijkt definitief verleden tijd. Op enkele dramatisch slechte momenten na (die liedjes waren tenenkrommend) was dit allemaal behoorlijk kijkbaar, maar de grappen waren gewoon niet leuk genoeg om zich te meten met de beste uit het genre. Nu is het natuurlijk ook erg moeilijk om je binnen dit format te onderscheiden, maar daarin slaagt deze film gewoonweg niet. De verwijzing naar bijvoorbeeld Marlon Brando in ‘A Streetcar named Desire’ was leuk, maar zag je al van mijlenver aankomen. William Shatner redde voor mij de film, maar die man is ook gewoon een held voor me. Leuk, aardig, maar niet veel bijzonders.

Sweet Smell of Succes **1/2

Regie: Alexander Mackendrick (1957)

Typisch zo’n klassieker waar ik allemaal weinig mee kan. Het is zeker allemaal niet slecht, maar ik kan het briljante ervan ook niet ontdekken. Nu scheelt het dat ik nooit een Burt Lancaster liefhebber ben geweest en hier heeft hij weer de uitstraling van een muur, dus dat maakt het niet beter. Echter, ook Tony Curtis vond ik volledig ongeloofwaardig in zijn rol, het kan aan mij liggen. Verhaal vond ik ook niet bijster sterk, de boodschap zal allemaal wel waar zijn, maar ik heb nu eenmaal totaal geen ervaring met die wereld, dus het zei me weinig. Het zal wel.

Tabu ***1/2

Regie: F.W. Murnau (1931)

‘Tabu’ is de laatste film van F.W. Murnau, die vlak voor de première van deze film omkwam bij een auto-ongeluk. Het was ook de eerste samenwerking van wat er velen hadden moeten worden tussen twee van de meest legendarische regisseurs van de jaren ’20: Murnau en documentairemaker Robert Flaherty. ‘Tabu’ is volledig opgenomen op locatie op Tahiti en weet de schoonheid van het eiland met de nodige poëzie en aandacht voor detail in beeld te brengen. Het hart van de film wordt echter gevormd door de verboden liefde tussen een man en een vrouw, een universeel thema dat juist door het gebrek aan dialoog zo universeel kan zijn, zelfs met het gebruik van non-professionele acteurs. Murnau weet grappig genoeg zijn expressionistische ervaring te injecteren in enkele scènes en ook aan symboliek is geen gebrek in deze opmerkelijke film, die terecht als een van de laatste klassiekers van de zwijgende film gezien wordt.