Fallen Idol ****1/2

Regie: Carol Reed (1948)

Voordat ze op de proppen kwamen met de gedoodverfde klassieker ‘The Third Man’ werkten regisseur Carol Reed en schrijver Graham Greene al samen voor de film ‘The Fallen Idol’, een film die zo goed als ongezien is. En dat is vreemd want deze ijzersterke film kan zich gemakkelijk meten met ‘The Third Man’, misschien vind ik hem zelfs nog wel beter. Het verhaal over een butler die verdacht wordt van de moord op zijn vrouw wordt verteld door de ogen van een klein jongetje. Vergelijkingen met Hitchcock zijn snel gemaakt, maar er zijn evenveel verschillen, want vooral visueel gezien is dit overduidelijk een Carol Reed auteursfilm: de film noir-achtige belichting, het sfeervolle zwart-wit en de vele gekantelde camerastandpunten en shots uit vogel- en kikkerperspectief zijn ook terug te zien in die andere film die ik van hem gezien heb (kan niet wachten nu op het uitkomen van dat derde meesterwerk, ‘Odd Man Out’). De visuele stijl is ook nog eens functioneel, want met de vele wisselingen in visueel perspectief wordt op prachtige wijze de ‘strijd’ tussen de volwassen wereld en de kinderlijke onschuld weergegeven. Daarnaast gebruikt Reed de statige trappenhal van het grote huis als terugkerend visueel motief, het is als het ware het kloppende hart van de film. Zelfs een onschuldig spelletje verstoppertje wordt door Reed omgetoverd tot een waar feest voor de ogen.

Goed geacteerd, goed geschreven en goed geregisseerd: de blauwdruk dus voor een dijk van een film en dat is ‘The Fallen Idol’ ook. Het is zeer goed dat Criterion deze film binnenkort gaat uitbrengen, want dit meesterwerk verdient een veel grote publiek dan nu het geval is.