Dumplings ****1/2

Regie: Fruit Chan (2004)

‘Dumplings’ begon als deel van de portmanteau film ‘Three Extremes’ (met de andere delen van Miike en Park), maar is nu ook door Fruit Chan uitgewerkt tot speelfilm en met bijzonder veel succes mag ik zeggen. Een vrouw weet dat haar man vreemd gaat en probeert hem terug te krijgen door zo mooi mogelijk te blijven. Ze doet dit door het eten van dim sum gemaakt voor geaborteerde foetussen, wat enkele bijwerkingen blijkt te hebben. ‘Dumplings’ is typisch zo’n maatschappijkritische film vermomd als intelligente horrorfilm en de hedendaagse obsessie met jeugdige schoonheid wordt op prettig frisse en originele wijze op de hak genomen. Het camerawerk van Chris Doyle is weer eigenzinnig en subliem als altijd: hij snijdt hele hoofden af, filmt vaak van achter objecten vandaan, filmt een conversatie met enige regelmaat vanuit 20 verschillende posities, plaatst de personages vaak aan de extreme uiteinden van het scherm en komt weer op de proppen met de meest creatieve (vaak gekantelde) camerastandpunten. Het is natuurlijk altijd zeer moeilijk om te bepalen wat nu van de regisseur en wat van de DoP afkomstig is (zeker omdat ik verder niets van Fruit Chan gezien heb), maar de hand van Doyle is zo duidelijk zichtbaar dat ik bijna geneigd ben om hem tot een volbloed auteur te bestempelen; een van mijn favorieten DoP’s is ie in ieder geval. Al met al houdt ‘Dumplings’ het smerigheidsgehalte behoorlijk laag, maar weet het met de onderhuidse spanning, de indrukwekkende visuele stijl, de heerlijke muziek en prima performances constant te boeien en te overtuigen.
Een dikke aanrader wat mij betreft.