New York, New York ****

Regie: Martin Scorsese (1977)

Het is op zich best vreemd dat ik als groot liefhebber van de klassieke Hollywood musical deze hommage/kritiek van Martin Scorsese niet eerder gezien heb, maar dat terzijde. Scorsese probeerde de look van de film overeen te laten komen met de jaren ‘40/’50 musicals, wat dus artificiële sets en een vaak bewegende camera a la musical maestro Vincente Minnelli betekent (de casting van de dochter van Minnelli, Liza, is uiteraard ook een interessante casting keuze). De karakters wilde Scorsese echter in de docu-realistische manier van zijn grote mentor John Cassavetes laten zijn, wat een interessante paradox oplevert van realisme versus gemaaktheid. Echter, de film heeft last van een vaker terugkerende Scorsese kwaal: de film is technisch allemaal perfect, maar verhaaltechnisch laat de film steken vallen. De film is veel en veel te lang en weet de kijker nooit echt te bereiken, iets waar het nare karakter van een verder uitstekend op dreef zijnde Robert DeNiro niet echt bij meehelpt. Zeker niet vervelend om naar te kijken en de film kent allerlei interessante aspecten, maar het is zeker niet Marty’s beste.