Bellissima (Luchino Visconti, 1951) ***

Ik zal nooit een Visconti adept worden, deze hysterische film trekt me ook al niet over de streep. Het kwam op me over als een soort kritiek op talentjachten waarin ouders hun hulpeloze kinderen het podium op schoppen, of wat breder getrokken als kritiek op de entertainment business. Daarnaast leek de film ook een soort exposé van de Italiaanse cultuur, net zoals die films van Pietro Germi (Divorce, Italian Style en Seduced and Abandoned) dat bijvoorbeeld zijn. Maar waar die Germi films erg grappig zijn, daar begon die Visconti film me al snel te vervelen. Werkelijk iedere scène moest er op vol volume geconverseerd worden en het gekakel, gekrijs en drukke gedoe van de Italiaanse vrouwen begon me op een gegeven moment danig de keel uit te hangen. Ik geloof direct dat het een natuurgetrouwe weergave is van het Zuidelijke temperament (lang leve het Neorealisme!), maar ik kreeg spontaan last van migraine aanvallen. Het vakmanschap van Visconti moet ik erkennen, verder kan ik er weinig mee.

Seven Sinners (Tay Garnett, 1940) ***1/2

Van regisseur Garnett zag ik eerder enkel de sublieme film noir ‘The Postman Always Rings Twice’, een film die vermoedelijk een uitschieter is voor Garnett: het moet in ‘Seven Sinners’ dan ook niet van hem komen. Het lijkt wel dat Rudolph Maté aan vrijwel iedere film die ik de laatste dagen zie heeft meegewerkt, want ook aan deze, maar helaas is deze film ook voor hem niet de meest interessante, hoewel een scène waarin hij venetian blinds verlichting gebruikt vreselijk sterk is en bovendien rechtstreeks uit een film noir had kunnen komen, ware het niet dat de eerste ‘officiële’ film noir in 1940 nog gemaakt moest worden. Het is leuk om John Wayne in een niet-Western rol te zien en ook Broderick Crawford doet een soort generale repetitie voor zijn onvergetelijke rol in Cukor’s onvergetelijke ‘Born Yesterday’. Maar het is boven alles de film van Marlene Dietrich, hoewel ze feitelijk exact dezelfde rol speelt zoals ze al 85 keer eerder gedaan had. Maar dat accent, die stem, die uitzinnige kleding, die blikken en dat prachtige gezicht (het moet gezegd dat Maté haar prachtig, soms bijna Sternbergiaans, in beeld brengt, net zoals hij dat later met Rita Hayworth zou gaan doen) – het is allemaal even iconisch. Het hoogtepunt is dat moment dat ze wat kerels van de Marine ziet staan en met een mengeling van opwinding en kinderlijke blijheid op haar gezicht met die onnavolgbare stem zegt: ‘oh… the Navy’. Het is een klein moment van pure magie in een verder ook kleine film; de film zelf zal snel weer vergeten worden, maar dat ene moment zal ik voor altijd bij me dragen. En dat is het mooie aan film.

La Battaglia di Maratona (Jacques Tourneur, 1959) ***1/2

AKA The Giant Marathon

Dankzij Frank ‘N Furter in ‘The Rocky Horror Picture Show’ en de gevleugelde uitspraak ‘an old Steeve Reeves movie’ wilde ik eens een Steeve Reeves film zien. Ik scheen hem al eens in Ed Wood’s ‘Jail Bait’ gezien te hebben maar dat was niet blijven hangen. Reeves was eigenlijk gewoon de directe voorloper van Arnold Schwarzenegger: beiden waren Mister Universe en gingen toen hun geluk beproeven als kloeke spierbundels in actiespektakels. Deze film was daarbij ook nog eens geregisseerd door Jacques Tourneur, met niemand minder dan Mario Bava achter de camera (waarbij Bava naar verluid ook nog enkele scènes geregisseerd heeft), waarmee de interesse van de ware cinefiel direct getrokken is. Het was moeilijk te bepalen wat visueel gezien nu van Tourneur was en wat van Bava; de nachtelijke scènes waarin lustig met kleuren getoverd wordt is onmiskenbaar en onnavolgbaar Bava en bewijst waarom Bava die onwijs poëtische titel van dat boek van Lucas, ‘All the Colors of the Dark’ verdiend heeft. Veel van de gevechtsscènes kwamen echter meer als Tourneur over, vooral dankzij de inventiviteit en het vermogen om met redelijk weinig materiaal toch veel te suggereren. Maar veel maakt dit allemaal niet uit, feit is dat het Tourneur/Bava team het meeste weten te halen uit het verder nogal clichématige verhaal. Resultaat is een vermakelijke swords & sandals film met enkele momenten van grootsheid – een stukje minder dan het beste werk van beide heren maar absoluut de moeite waard.