Bellissima (Luchino Visconti, 1951) ***

Ik zal nooit een Visconti adept worden, deze hysterische film trekt me ook al niet over de streep. Het kwam op me over als een soort kritiek op talentjachten waarin ouders hun hulpeloze kinderen het podium op schoppen, of wat breder getrokken als kritiek op de entertainment business. Daarnaast leek de film ook een soort exposé van de Italiaanse cultuur, net zoals die films van Pietro Germi (Divorce, Italian Style en Seduced and Abandoned) dat bijvoorbeeld zijn. Maar waar die Germi films erg grappig zijn, daar begon die Visconti film me al snel te vervelen. Werkelijk iedere scène moest er op vol volume geconverseerd worden en het gekakel, gekrijs en drukke gedoe van de Italiaanse vrouwen begon me op een gegeven moment danig de keel uit te hangen. Ik geloof direct dat het een natuurgetrouwe weergave is van het Zuidelijke temperament (lang leve het Neorealisme!), maar ik kreeg spontaan last van migraine aanvallen. Het vakmanschap van Visconti moet ik erkennen, verder kan ik er weinig mee.