The Viking Queen **1/2

Regie: Don Chaffey (1967)

Naast hun beroemde horrorfilms hebben de Britse Hammer studio’s ook allerlei avonturen en kostuumfilms uitgepoept en in veel opzichten zijn die vermakelijker dan hun mooie maar voorspelbare/saaie horrors. Na het briljant stomme ‘The Vengeance of She’ was dit een lichte tegenvaller, hoewel het dezelfde oogmerken heeft. Het grappige aan die films is namelijk dat het films zijn met een middelmatig budget, waardoor alles net niet is. Het ziet er beter uit dan een echte lowbudget film, maar komt toch overal tekort om de grandeur te bieden die dit genre vereist: de decors zijn allemaal net niet overtuigend, het acteerwerk varieert van aardig tot knap beroerd, de regie is niet vreselijk slecht maar toch houterig, de verhaaltjes bieden op voorhand veel maar leveren uiteindelijk weinig tot niets. En de titels en filmposters lijken vaak een compleet andere film aan te prijzen – zo is er in ‘The Vengeance of She’ wel een She maar geen Vengeance en is er in deze film van Vikingen geen spoor. Het is allemaal de definitie van middelmatigheid, maar deze curieuze filmpjes hebben toch een vreemde aantrekkingskracht op me.

A Place in te Sun ***

Regie: George Stevens (1951)

Een soort van mengeling tussen psychologische thriller en romantisch drama dat allemaal nergens van de grond lijkt te komen. Met Elizabeth Taylor, Montgomery Clift en Shelly Winters in de hoofdrollen is de film verzekerd van enige allure, hoewel Taylor helaas maar weinig te doen krijgt en ik nooit een fan geweest ben van Clift en dat dankzij deze film ook absoluut niet zal worden. Het verhaal is op zich interessant maar had veel beter en scherper uitgewerkt moeten worden. Een gemiste kans dus.

Polyester ***

Regie: John Waters (1981)

Wat mij betreft is deze niet een van Waters’s beste. Zoals wel vaker in zijn werk is er van een verhaal geen sprake en is het meer een serie sketches, wat niet erg is op het moment dat de sketches gewoon allemaal leuk zijn. Helaas zijn de typetjes in deze film niet leuk genoeg om de gehele anderhalf uur te blijven boeien en is ook de dialoog niet van zijn gebruikelijke (beledigende) standaard. Wel leuk was het om Waters regulars als Divine, Edith Massey en Mink Stole langs te zien komen.

Under The Volcano ***1/2

Regie: John Huston (1984)

Het was een merkwaardige kijkervaring voor me: de gehele tijd had ik moeite om in de film te komen en gleed het allemaal wat langs me heen, totdat ik na de geweldige climax de rest van de film in een ander licht ging zien en het gevoel kreeg dat wat ik allemaal gezien had toch meer indruk op me had gemaakt dan ik aanvankelijk dacht. Ik moet hem dus nog eens kijken om een goed oordeel te kunnen vellen, maar enkel de rol van Albert Finney maakt dat verre van een straf.

Lifespan ***

Regie: Alexander Whitelaw (1974)

Van deze Engels-Nederlandse productie had ik eigenlijk wel een beetje meer verwacht. De Mondo Macabro DVD spreekt van een intrigerende existentialistische thriller, wat het ook is maar toch werkt het allemaal niet erg. Het was zeker leuk dat de film in Amsterdam opgenomen was, het zag er fijn uit en de muziek van minimal componist Terry Riley geeft het geheel een anderwereldlijke sfeer, maar het wil allemaal nergens echt loskomen. Hoofdrolspeler Hiram Keller vertoonde overigens een beangstigende gelijkenis met Scarlett Johansson en Klaus Kinski doet de gehele eerste helft van de film niets anders dan zwijgend rondlopen en sinister kijken – dat kan ie zo goed.

Funny Girl ****

Regie: William Wyler (1968)

Een mierzoete romantische musical met Barbra Streisand en Omar Sharif, het klinkt als hel op aarde. En dat is het feitelijk ook, maar juist daarom is het zo mooi: het was allemaal zo schaamteloos escapistisch dat het een lieve lust is en ik kon niet anders doen dan mijzelf heerlijk laten meedrijven en zwelgen in de dikke lagen suiker die over de film gestrooid zijn. Daarnaast is de film vaak gewoon erg grappig en zijn sommige musicaldecors zo uitzinnig mooi, Minnelli-style, dat ze bijna camp zijn. Een film die zich zo bewust lijkt van zijn eigen presentatie kan ik niet anders dan in mijn hart sluiten.

Girls are for Loving ***

Regie: Don Schain (1973)

‘Girls are for Loving’ is het derde deel van de door Don Schain geschreven en geregisseerde trilogie rondom de sexy geheim agente Ginger en wat mij betreft het minste van de drie. Waarom dit nu juist de minste is zou ik niet eens precies kunnen zeggen, want alle films bevatten feitelijk dezelfde ingrediënten, dus vermoedelijk is het gewoon het uitmelken van de formule die mij het meest dwars zat. Verder was het wederom prima kijkvoer als je het geheel tenminste met de juiste insteek benadert. De uitsmijter was het moment dat Ginger net de zee uit komt en zegt: ‘I just cooled off but I’m already hot again’, want de seksueel geladen dialoog vormt voor mij toch wel het hoogtepunt van de gehele Ginger serie.

The Comedians ***

Regie: Peter Glenville (1967)

Op papier zag het er allemaal veelbelovend uit: een cast met onder meer Richard Burton, Elizabeth Taylor, Alec Guinness en Peter Ustinov, een verhaal van Graham Greene, Henri Decae als cameraman en de mij verder onbekende regisseur Peter Glenville. Het wordt echter geplaagd door de archetypische literatuurverfilmingskwaal: vreselijk leunen op verhaal en acteerprestaties waardoor het geheel vreselijk veel lijkt op statisch verfilmd theater en er op het gebied van pure cinema weinig te beleven valt. Ik besef me terdege dat dit op zich een valide manier is om film te benaderen, maar het constitueert voor mij de definitie van saaie cinema. Wat overblijft zijn ‘actors walking around and talking’, om maar even een favoriete Fred Camper uitspraak te gebruiken.

The Front Page **

Regie: Billy Wilder (1974)

Sommige regisseurs maken in de herfst van hun carrière hun beste films, maar Billy Wilder valt duidelijk niet in deze categorie. Ik vond ‘The Front Page’ niet alleen een niet-grappige film, ik vond het zelfs een vreselijk naargeestige film. Nu is cynisme en zwartgalligheid altijd al een onderdeel van zijn werk geweest en vaak was zijn venijnige pen juist het hoogtepunt van zijn films, maar in deze film is het vrijwel enkel negativisme wat de klok slaat. Jack Lemmon omschrijft een personage in de film meermalen als ‘piss and vinegar’ en beter had Wilder zijn eigen film niet kunnen omschrijven. Daarnaast is het in alle opzichten een inferieure variant van zijn meesterlijke ‘Ace in the Hole’. Vermijden dit.

Body and Soul ***

Regie: Oscar Micheaux (1925)

Deze samenwerking tussen pioniers Paul Robeson en Oscar Micheaux is een voorbeeld van de race film, in zekere zin de voorloper van de blaxploitation omdat deze films zich ook concentreren op afro-Amerikaanse personages en situaties. Het is volgens mij pas de 2e die ik zie en ook deze kon me maar weinig boeien: ik begrijp de historische waarde ervan maar qua kijkwaarde scoort het niet erg hoog. Ik denk dat ‘Body and Soul’ daarom enkel interessant is voor mensen met een stevige interesse in filmgeschiedenis.