Judy Garland

Inleiding
Dit essay begon nadat ik Judy Garland’s laatste film ‘I Could Go On Singing’ had gezien en een kort stukje over de film wilde schrijven. Voor ik het wist echter was ik een compleet essay aan het schrijven, dat niet alleen nog maar over Garland ging, maar ook ineens over de rol van filmsterren in het algemeen en de verschillende manieren waarop filmsterren betekenis kunnen creëren. Maar om deze betekenis enigszins te kunnen ontrafelen is een bepaalde manier van kijken nodig en hoewel dit voor mij inmiddels volledig vanzelfsprekend is, zal dit lang niet voor iedereen het geval zijn. Om de films uit de Klassieke Hollywood periode (grofweg 1934-1968) echt goed te kunnen ‘lezen’, zijn namelijk vaardigheden en een bepaalde context vereist en ik vond het daarom nodig om deze context ook zoveel mogelijk te geven. Dit alles om mensen te kunnen laten meedelen in mijn beleving van deze films en in een poging om te verduidelijken dat mijn interpretaties van bepaalde films (die soms vrij extreem zijn) niet volledig uit de lucht gegrepen zijn, maar wel degelijk voortkomen uit een vrij specifieke visie. Hierbij vond ik het vaak nodig om op een James Joyce-achtige wijze veelvuldig af te dwalen om op die manier een context te schetsen die ik noodzakelijk vond voor het goed begrijpen van een bepaalde interpretatie – zonder goede fundering kan er immers niets gebouwd worden. Dat ik hiermee het risico loop van het verliezen van coherentie neem ik daarbij graag voor lief, zeker omdat zoiets in een essay over Judy Garland vrij toepasselijk is aangezien ze zo vaak geplaagd werd door disciplineproblemen en exces zo sterk in haar oeuvre ingebouwd is. Het eerste deel van dit essay is een meer algemeen overzicht van de ontwikkeling van de rol van filmsterren waarbij vooral het principe van glamour centraal zal staan. Het zal wellicht geen geheim meer zijn dat de Klassieke fase voor mij veruit de meeste aantrekkingskracht heeft als het gaat om Hollywood films en de filmsterren van die periode spelen daarin een cruciale rol. Om het maar even bot te zeggen: er zijn feitelijk geen echte filmsterren meer. De acteurs die nu voor filmsterren moeten doorgaan zijn niets meer dan een verwaterde versie van de echte grootheden en dit komt grotendeels doordat het hele principe van glamour eveneens vrijwel volledig verdwenen is. Ik zal in dit essay verschillende ideeën opgooien en proberen te verklaren wat de oorzaken zijn voor deze verandering. Het tweede deel zal grotendeels over Garland en haar relatie tot homoseksuele fans gaan, hoewel ik me niet tot Garland zal beperken en veelvuldig zal afwijken om licht te schijnen op bepaalde lezingsmehodes die in mijn ogen cruciaal zijn om Garland en Hollywood in het algemeen correct te lezen. Het derde deel brengt alles samen in een uitgebreide lezing van ‘Meet Me In St. Louis’, waarbij ik een vergelijking met Tobe Hooper’s legendarische horrorfilm ‘The Texas Chainsaw Massacre’ als mijn uitgangspunt genomen heb.

Lees de rest hier:

http://www.dvd.nl/forum/showthread.php?t=85567