Basic Instinct (Paul Verhoeven, 1992) ****1/2

Het was me nog nooit eerder opgevallen dat ‘Basic Instinct’ in feite een grote hommage is aan Hitchcock’s ‘Vertigo’, maar dan verpakt als verknipte, sleazy neo-noir. San Francisco als prominente achtergrond, de geobsedeerde politieagent met een verleden die emotioneel verwikkeld raakt in een mysterie, zijn wat preutse vriendin die hem wil helpen (zelfs de bril die ze in de openingsscène draagt lijkt rechtstreeks te verwijzen naar die van Barbara Bel Geddes), de ijskoude blondine, de vele autoachtervolgingen gefilmd vanuit de auto, de score van Jerry Goldsmith die soms bijna letterlijk een kopie is van die van Hermann, zelfs op het einde krijgen we het beroemde shot uit ‘Vertigo’ te zien van een vierkant trappenhuis dat van boven gefilmd is – sommigen zullen het wellicht allemaal aan toeval wijten, maar toeval bestaat in mijn wereld niet. Voeg daaraan toe een fikse portie seks en een duivels slim scenario wat constant goochelt met fictie en fictie binnen de fictie en je hebt een ultiem postmodern meesterwerk. Brian De Palma, eat your heart out!


Scottie…

En Michael

Prude Barbara…

Iets minder preutse update

Hitchcock’s ideale vrouw: koud van de buitenkant…

Maar een hoer in bed!

Santa left something at the door…

And again! Frisco must be the place to be!

Dit kennen we natuurlijk allemaal…

Paul hammers the point home!