Shinjuku dorobo nikki ****

Regie: Nagisa Oshima (1968)

En jawel, de zoveelste indrukwekkende film op rij die ik zie van Nagisa Oshima, iemand die ik langzamerhand toch wel tot mijn favoriete filmmakers mag gaan rekenen. Een van de frustrerende maar tegelijkertijd ook opwindende elementen aan Oshima voor een auteursminded kijker als ik, is dat de man bewust geen vaste stijl had, hij vond namelijk dat iedere film zijn eigen stijl verdiende. Dientengevolge kunnen zijn films onderling ontzettend verschillend zijn stilistisch gezien, hoewel het idee van experiment vastgebakken zit in Oshima, hij is zo ongeveer de Jean-Luc Godard van de Japanse New Wave. Deze hoogst experimentele film wordt constant ‘onderbroken’ door sullige liedjes, er wordt veel gebruik gemaakt van geschreven woord, er is zeer losse cameravoering met veel handcamerawerk, veel vreemde close-ups of camerastandpunten, rappe montage, een vrijelijk heen en weer schieten tussen kleur en zwart-wit en een loshangend verhaal zonder duidelijke focus. Eigenlijk is de film niets anders dan stijl, maar Oshima heeft zo’n natuurlijk gevoel voor film dat het werkelijk een genot is om naar te kijken. Het gebrek aan echte inhoud voorkomt dat dit een echt meesterwerk is, maar het kent eenzelfde geïnspireerde frivoliteit, prettige stuurloosheid en charmante losheid als Godard tentoonspreidde in films als ‘A Bout de Souffle’ of ‘Une Femme est Une Femme’. Persoonlijk zou ik graag zien als er meer van dit soort studies naar de mechanismen en mogelijkheden van het medium gemaakt zouden worden, want ik zie ze graag zo, zeker als ze van het niveau van ‘Diary of a Shinjuku Thief’ zijn.