Operation Petticoat ***

Regie: Blake Edwards (1959)

Helemaal geïnspireerd door het zien van ‘Arabesque’ bedacht ik me dat ik nog een film van Blake Edwards in de kast had staan, dus vol verwachting ging die de speler in. En mijn verwachtingen zijn eigenlijk redelijk goed uitgekomen, want ik kreeg wat ik verwachtte: een leuke, maar niet briljante Blake Edwards komedie, met voldoende momenten van inspiratie om toch een typische Edwards film te zijn. Edwards heeft altijd al een bijzondere seksuele agenda gehad, want al zijn films spelen constant met seksualiteit en allerlei variaties van seksualiteit, uiteraard met zijn sublieme geslachtsparodie ‘Victor/Victoria’ als hoogtepunt, maar ook deze film ademt seksualiteit in ieder frame. Edwards wist dondersgoed wie hij in huis had want met Cary Grant en Tony Curtis had hij twee notoir biseksuele mannen in zijn film en hij speelt constant met dit gegeven op de broeierige onderzeeër die het toneel van deze film vormt: de eerste drie kwartier zijn er constant allerlei plagerige verwijzingen naar homoseksualiteit met alle mannen in die verkrampte ruimte, zoals Edwards dat zo mooi kon. Het geheel wordt allemaal nog eens geproblematiseerd als er dan ineens vijf vrouwen aan boord komen en de geslachtsrelaties volledig loos gaan, althans dat had ik verwacht, maar dit gegeven wordt gewoon niet goed genoeg uitgewerkt. ‘Operation Petticoat’ slaagt erin een volbloed sekskomedie te zijn zonder seks! Maar hoewel thematisch gezien een auteursfilm is, weet Edwards visueel gezien weinig te brengen en wordt hij hier helaas ook nog gehinderd door een vrij mager scenario. Er is simpelweg niet voldoende materiaal om te blijven boeien en de echt anarchistische spirit van Edwards is hier nauwelijks te bespeuren, waarmee het geheel blijft hangen op het niveau van een aardige film.