Arabesque ****

Regie: Stanley Donen (1966)

Er was me met ‘Arabesque’ eenzelfde stijlvolle romantische thrillerkomedie beloofd als Stanley Donen’s heerlijke ‘Charade’ en daar was niets teveel mee gezegd (bedankt nog, Kasper!). Ja, deze film is op alle fronten net ietsje minder dan zijn voorganger, maar niet veel dus dat betekent gewoon nog steeds een heerlijke film. Tijdens het kijken van deze film schoot me ineens de naam Blake Edwards te binnen, altijd prettig aangezien ik Edwards beschouw als een van de allerbeste komedieregisseurs ooit werkzaam geweest in Hollywood. De vergelijking is niet zozeer visueel –want waar Donen ook hier weer steeds werkt met de meest krankzinnige camerastandpunten, daar gebruikt Edwards vaak Jacques Tati-achtige tableaus– maar meer qua algehele anarchistische sfeer en type humor. Ook het feit dat vaste Edwards componist Henry Mancini ook zowel ‘Charade’ als ‘Arabesque’ van muziek voorzag versterkt het gevoel van overeenkomst en als je Blake Edwards samen denkt met Hitchcock met een vleugje James Bond zit je een heel eind in de goede richting van deze film. Weer voldoende bespottelijke plottwists, heerlijke oneliners en bizarre situaties om mij te kunnen bekoren en het zou een geweldige double bill opleveren samen met ‘Charade’.