The Reckless Moment ***1/2

Regie: Max Ophüls (1949)

Een van de grote pleziertjes van het kijken van een Max Ophüls film is zijn kenmerkende majestueus bewegende camera; hij observeert de karakters niet alleen met zijn camera, hij laat de camera rond zijn personages heen dansen als een volleerd balletdanser en maakt zijn camera als het ware bijna een autonoom gegeven, de hoofdrolspeler van al zijn films. Ik vind het op zich wel opmerkelijk dat mensen als Stanley Kubrick en Martin Scorsese door iedereen gekend en bejubeld worden, maar je nooit iemand over Ophüls hoort. Denk tenslotte de kinetische cameravoering van Scorsese met het rustige tempo van Kubrick en je hebt Ophüls. Scènes met trappen zijn in Ophüls altijd een feest, want hij weet zulke relatief simpele en vaak onbelangrijke (behalve dan bijvoorbeeld dat prachtige moment in zijn absolute meesterwerk ‘Letter from an Unknown Woman’ waarin hij dezelfde complexe cameravoering twee keer laat terugkomen, maar dan met een significant verschil in het verhaal – nog steeds een van de mooiste voorbeelden waarin stijl en inhoud volledig hand in hand gaan) momenten om te toveren tot een waar visueel feest. Toch laat Ophüls hier zijn echt complexe cameravoeringen achterwege, een subliem gechoreografeerde sequentie zoals de openingsscène van ‘Madame De…’ is er hier niet bij helaas, hoewel er meer dan voldoende te genieten valt. Het is zelfs een soort film noir, hoewel ik het ook geen volbloed noir zou willen noemen. Ophüls is altijd een redelijk afstandelijke filmmaker geweest, iemand die als een toeschouwer naar de gebeurtenissen kijkt en het ook zo in beeld brengt en juist in deze film vond ik die afstandelijkheid erg goed werken omdat het in zekere zin de onzekerheid van de personages reflecteert. ‘The Reckless Moment’ is misschien niet zo complex en rijk als sommige van zijn andere werken, maar de relatief rechtlijnigheid ervan geeft het juist weer zijn charme.