Ansatsu ****

Regie: Masahiro Shinoda (1964)

Van Masahiro Shinoda had ik alleen het zeer interessante ‘Double Suicide’ (uitgegeven op Criterion) gezien en deze film ‘Assassination’ uit de Masters of Cinema reeks is dus mijn tweede Shinoda en wederom een interessante. Hoewel de meeste films uit de Japanse ‘Nuberu Bagu’ zich afspelen in een contemporaine setting koos Shinoda hier voor een kostuumdrama, maar leverde daarmee uiteraard wel commentaar op de situatie destijds in Japan. Het is een zeer nihilistische en chaotische film, zowel in vorm als inhoud. Shinoda toont een wereld van anarchie waarin iedereen elkaar naar het leven lijkt te staan en vertelt het verhaal ook nog eens hoogst ingewikkeld met flashbacks waarmee de reeds chaotische aard van de film nog een stukje minder overzichtelijk wordt. Ook visueel gezien is de film erg rusteloos en gebruikt Shinoda vrijelijk experimentele technieken uit de Nouvelle Vague zonder overigens al te experimenteel te worden: de technieken staan in dienst van het verhaal en met zijn freezeframes, jump-cuts, handheld camera en merkwaardig gebruik van geluid vond Shinoda de perfecte nerveuze stijl om het chaotische verhaal te complementeren. Naast alle experimentele technieken is de film juist met een merkwaardig elegante ‘Scope cinematografie geschoten, een mooi contrast. Een van de plezieren van het kijken van Japanse films uit deze periode is dat ze steevast muziek hebben van Toru Takemitsu, de grootste (avant-garde) componist van Japan en zijn hoogst atonale muziek past perfect bij de beelden. Het is dus stilistisch allemaal een lust voor het oog en oor, maar toch miste ik een zekere buzz en had ik het gevoel redelijk wat te missen in het verhaal, iets wat ik voorlopig maar wijt aan een overdaad aan filmbeelden de afgelopen dagen waardoor mijn concentratie verre van optimaal was. Het is zonder meer een aanrader uit de MoC serie.