The Gay Divorcee ****1/2

Regie: Mark Sandrich (1934)

Soms zijn er redenen dat bepaalde screen couples zo bekend zijn en in het geval van Fred Astaire en Ginger Rogers is dat heel simpel: niet alleen konden ze geweldig samen dansen, er was gewoon een hele sterke chemie tussen beide figuren waardoor het altijd een plezier is om naar ze te kijken. Na de bijrollen in ‘Flying Down to Rio’ komen Astaire & Rogers hier onder leiding van Mark Sandrich (die ze later tot de ultieme top zou stuwen in het onnavolgbare ‘Top Hat’) tot hun eerste hoogtepunt in ‘The Gay Divorcee’ (even voor de duidelijkheid: het woord ‘gay’ betekende in deze tijd nog gewoon ‘vrolijk’ en niet ‘homo’). Het was ook de film die de standaard ingrediënten zou gaan bepalen voor de rest van hun films: romantiek, humor, een vleugje cynisme, dans en iets wat ik enkel kan omschrijven als uitstraling. Een van de dingen die hier opvalt is dat regisseur Sandrich de dansscènes in behoorlijk lange takes in beeld brengt, wat mogelijk gemaakt werd door het feit dat iedereen in deze film ook echt kon dansen (veel critici die opgegroeid zijn met deze films verwerpen een film als ‘Moulin Rouge!’ omdat deze de dansmomenten opknipt en plakt om te verbloemen dat de acteurs niet kunnen dansen en daar hebben ze een punt – waarmee ze de overige kwaliteiten van die film over het hoofd zien, maar dat terzijde), een techniek die zijn hoogtepunt bereikt in het 17 minuten durende ‘The Continental’, hoewel dit ook redelijk wat Busby Berkeley trekjes vertoont. De aanwezigheid van Edward Everett Horton die in ‘Top Hat’ ook al zo geweldig was, maakt het feest compleet, want dit is na ‘Top Hat’ de beste Astaire/Rogers musical die ik tot op heden gezien heb. Natuurlijk is dit niets meer dan simpel escapisme, maar ik ben daar een zuighond voor, zeker als het zo goed en leuk gedaan is. Een heerlijke manier om de week te beginnen!