Rat Pfink a Boo Boo ****

Regie: Ray Dennis Steckler (1966)

Ik kende van cultregisseur Ray Dennis Steckler enkel het onmogelijk getitelde ‘The Incredibly Strange Creatures Who Stopped Living and Became Mixed-Up Zombies!!?’ en hoewel die film absoluut zijn momenten had, was ik nog niet geheel overtuigd van het genie van Steckler. Het zien van deze film heeft me echter direct overtuigd, want dit is niets minder dan subliem. Met enige regelmaat moest ik denken aan Doris Wishman en een groter compliment kan ik niet geven, want ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat zij mijn favoriete no-budget filmmaakster is. Steckler maakt eenzelfde heerlijke gebruik van desoriënterende close-ups en het bijna abstraheren van bepaalde elementen binnen het kader, hoewel hij niet zover gaat als de meesteres zelve. Geen klassieke shotcomposities natuurlijk waarin de karakters netjes goed te zien zijn, maar uit de losse pols gefilmde delen van personen, vaak zonder verhelderend overzichtsshot waardoor de ruimtelijke verhoudingen lang niet altijd helemaal duidelijk zijn en ook nog eens met uitzinnige camerastandpunten en onduidelijk snelle montage. Het gebruik van monochrome kleurenfilters vond ik ook zeer sterk omdat hiermee de goedkope look van Eastmancolor voorkomen wordt en het geheel een wat meer classy uitstraling krijgt. Hierdoor moet niet gedacht worden dat het er professioneel uitziet, want het gebrek aan budget is constant zichtbaar en mensen die maar niet kunnen wennen aan de ‘valkuilen’ van dit soort films dienen dit links te laten liggen. Zoals het hoort wordt alle visuele waanzin gekoppeld aan verhaaltechnische waanzin, want dit is latenight madness zoals het bedoeld is. Het begint allemaal nog redelijk normaal met een bende van drie kerels die eerst een vrouwtje beroven. Op het moment echter dat ze iemands liefje ontvoeren, schakelt de film over in superhelden modus en ontpoppen twee kerels zich tot een Batman & Robin achtig duo dat de strijd aanbindt met het geboefte en zelfs een heuse aap. Dat dit gepaard gaat met de nodige slapstick en ronduit onzinnige taferelen zoals een van de figuren die gelijke een soort Superman (compleet met uitgestrekte arm) lijkt te kunnen vliegen maar in werkelijkheid gewoon voortbewogen wordt op een motor met zijspan, is welhaast vanzelfsprekend. Lang leve de wonderen van improvisatie en het deed me zelfs wat denken aan de excessen van de Turkse pop cinema.

‘Rat Pfink a Boo Boo’ is zonder twijfel essentieel voor liefhebbers van cultfilms en studenten van creatieve no-budget cinema. Ik weet in ieder geval weer waarom ik zo verliefd ben op dit soort filmpjes, een bewijs dat waarlijk creatieve films niet altijd geld hoeven te kosten. Erg bijzonder detail is overigens dat Keith A Wester die hier de montage en het geluid deed later zes Oscar nominaties zou krijgen als geluidsmixer van grote Hollywoodfilms.