A Prairie Home Companion ****1/2

Regie: Robert Altman (2006)

Dit was hem dan, de allerlaatste Robert Altman film, een van de grootste vernieuwers van de Amerikaanse cinema van de afgelopen 30 jaar. Het is een film die enkel Altman kon maken, want welke andere regisseur wil nu een film maken over een oubollige Country & Western radioshow? Het is op zich wel logisch dat de voormalige vernieuwer een film als deze maakte, want Altman heeft altijd al oude bestaande dingen nieuw leven ingeblazen. Waar hij in de jaren '70 als een dwarse mol holen groef onder de bestaande Amerikaanse genres en en passant zelf een nieuw genre uitvond in de vorm van de semi-geimproviseerde ensemblefilm, daar doet hij hier nog een keer zijn laatste kunstje. Het is een typische Altman film, waarin hij zijn kenmerkende breed uitwaaierende narratief over de kijker heen stort. Het is echter geen mozaiekfilm zoals vele van zijn andere films, want er is in deze film feitelijk zo goed als geen verhaal, waarmee het dus een prachtige brug vormt met zijn voorlaatste, het zeer ondergewaardeerde 'The Company'. Het is ook een indrukwekkend vloeiende film, een ware grand cru zoals enkel de groten der aarde het op het einde van hun carrière kunnen maken. Altman had het film maken volledig in de vingers, hij wist precies hoe hij de aandacht vast moest houden. Het is de perfectie van het lege welhaast, want de film bezit echt vrijwel geen inhoud. En dat is absoluut geen kritiek, integendeel. 'A Prarie Home Companion' kan zich niet meten wellicht met zijn beste werk, maar het is in alle opzichten een prachtige film, een waardig afscheid van een van de mensen die mijn leven onmetelijk heeft verrijkt. Bij het uitlopen van de bioscoop voelde ik een zekere melancholie over me heen komen. En daar is niks mis mee. Het was zelfs een heerlijk gevoel.