Charade ****1/2

Regie: Stanley Donen (1963)

Ik zag deze hilarische Hitchcock parodie voor het eerst enkele jaren geleden op de BBC en toen heb ik werkelijk bovengemiddeld genoten van deze film. Ik vond het eigenlijk gewoon ronduit geweldig. Nu, enkele jaren later zag ik hem nog eens in de bioscoop en was het een welhaast nog mooiere ervaring. Ik wil deze film nergens claimen als overweldigend of vernieuwend meesterwerk, maar ik heb gewoon een ongewoon warme, persoonlijke band met deze film, alles komt voor mij hier gewoon samen: Cary Grant is al sinds jaar en dag een van mijn favoriete filmsterren en ook voor Audrey Hepburn heb ik altijd een zwak gehad; de bijrollen zijn heerlijk ingevuld; het verhaal kent bespottelijk veel twists zonder ongeloofwaardig te worden (de gemiddelde Italiaanse giallo zou trots zijn op zoveel twists) en het scenario kent bovendien de meest briljante oneliners; Henry Mancini is ook al een van mijn favoriete filmcomponisten ooit en ook voor Parijs, waar de film zich afspeelt, heb ik altijd een zwak gehad. Regisseur Stanley Donen toont net als in zijn ongekende meesterwerk ‘Singin’ in the Rain’ niet direct een bijzondere esthetische of visionaire regie, maar het is wel altijd zeer effectief en soms zelfs visueel inventief. Sommige werken lijken gewoon voor jou gemaakt en deze is daarvan een voorbeeld, een film die ik een persoonlijk meesterwerk wil noemen in plaats van een algemeen meesterwerk. En eigenlijk zijn die persoonlijke meesterwerken nog veel leuker om te kijken dan al die unanieme meesterwerken. Voor ‘Charade’ zal ik in ieder geval altijd een zwak blijven houden.