Love Finds Andy Hardy (George B. Seitz, 1938) **

Als ik met een aspect van Hollywood problemen heb, dan is het wel de wijze waarop ze kinderen in beeld brengen, waarbij die kinderen altijd veel te wijs zijn voor hun leeftijd. Ook in deze film gedragen kinderen van een jaar of 13 zich alsof ze 35 zijn, erg vervelend. Het is ook een film uit de in die tijd razend populaire reeks rondom Judge Hardy en zijn gezin en alles in de film is er dan ook op gericht om het iedereen naar zijn zin te maken, het is echt duidelijk bedoeld als een film om met het hele gezin naar te kijken. Het is zo’n belachelijke droomwereld waarin ieder probleem vakkundig buiten de deur gehouden wordt, dus zelfs als oma in deze film in een coma raakt, is er geen enkele reden tot paniek – problemen bestaan immers niet. Het is een bijzonder nare visie op een small town America gezin waarin alles bedekt is met dikke plakken suiker en in ieder opzicht is de representatie van een gezin als dit de absolute tegenpool van de gezinnen die je in de films van W.C. Fields ziet, die kinderen slaat en beledigt – maar Fields was dan ook geniaal natuurlijk. Enniewee, de enige reden dat deze film de moeite waard is, is een bijzonder moment waarop een hele jonge Judy Garland over zichzelf zegt: ‘I’ve got na glamour, that’s the problem with me’. Opmerkelijk dat Garland hier reeds helemaal aan het begin van haar carrière de vinger legt (onbewust vermoedelijk) op de frictie die haar gehele carrière zou gaan kenmerken, de frictie tussen de onglamoureuze Garland als de grootste ster van de meest glamoureuze filmstudio, MGM.