The King of Comedy (Martin Scorsese, 1982) *****

Toen ik deze film voor de eerste keer zag vond ik het een sterke film, nu zag ik een perfect meesterwerk. De film slaagt er in om constant, op ieder moment, zowel pijnlijk grappig, als ontzettend pijnlijk te zijn. Robert De Niro geeft hier de beste performance uit zijn toch al zo imposante loopbaan ten beste: werkelijk ieder gebaartje en iedere intonatie is perfect – zijn uiteindelijke 15 minutes of fame TV moment is één virtuoze lang take. En dan is er natuurlijk de figuur van Jerry Lewis, een van de meest grappige mensen van deze aarde, met dat beangstigend sterke oeuvre al achter hem. Hij doet de hele film werkelijk niets anders dan zo chagrijnig mogelijk kijken met dat iets te zonnebankbruine gezicht van hem en die kitscherige ringen en die belachelijke bril… en hij is nog steeds de grappigste persoon op aarde! Visueel gezien is het de meest straightforward film van misschien wel alle Scorsese films (hij wilde bewust breken met al het geëxperimenteer van zijn vorige films en filmde deze naar eigen zeggen als ware het een Edwin S. Porter film rond 1900), maar het past perfect bij de materie en de hele TV wereld waarin de film zich afspeelt. Hij doet bovendien prachtige dingen met decor en belichting. Dit is simpelweg een van de beste films die ik ooit gezien heb, perfect. En belachelijk grappig.