The Bellboy (Jerry Lewis, 1960) ****

Dit was het regiedebuut van Jerry Lewis en het is interessant om te zien hoe hij al direct zijn eigen koers ging varen ten opzichte van zijn werk met andere regisseurs. Al zijn solofilms lijken namelijk een stuk abstracter te zijn dan zijn overige werk, zoals zijn films met Frank Tashlin. Waar Tashlin in een scène altijd gericht is op de grap en daar de hele scène omheen bouwt, daar lijkt Lewis zelf vaak niet precies te weten waar ie nu precies heen wil en de ontwikkeling van de scène lijkt vaak belangrijker dan het uiteindelijke resultaat. Gelukkig heeft Lewis een bijzonder sterk oog voor abstractie in zijn decor, wat zijn vaak abstracte humor mooi complementeert: ook in ‘The Bellboy’ maakt hij prachtig gebruik hier en daar van de architectuur van het hotel, zoals dat uiteindelijk in die vermaarde openingsscène van ‘The Ladies Man’ tot een climax zou komen. Beweging is ook erg belangrijk voor Lewis (niet in de laatste plaats natuurlijk zijn eigen virtuoze performance stijl) en lijkt vaak enkel aanwezig te zijn puur omwille van de beweging zelf, net zoals dat in Tati het geval is. Het mooie van Jerry Lewis is dat hij deze nogal abstracte trekjes enorm subtiel in zijn films integreert en nergens in de weg laat zitten van de toegankelijkheid.