Tropic Thunder (Ben Stiller, 2008) *****

Ik had werkelijk geen idee wat ik van deze film moest verwachten, het enige dat ik er van wist was dat Robert Downey Jr. een neger zou spelen en aangezien Robert een god is, moest ik het zien. Niets had me echter kunnen voorbereiden op wat ik te zien kreeg. Het is een soort ‘Otto e Mezzo’ meets ‘Rambo’ meets ‘Hellzapoppin’ en het begint direct geniaal. Na een serie ‘Grindhouse’-achtige fake trailers worden we midden in de actie gesmeten, inclusief heerlijk over de top actie; Downey Jr. roept als een soort komische Fred Williamson (of iedere andere willekeurige blaxploitation held) enkele hilarische dingen, Jack Black geeft een sublieme James Cagney imitatie weg en Ben Stiller wordt a la ‘Platoon’ aan flarden geschoten. En dan zijn we nog maar net begonnen. Vervolgens gaat Stiller als een ware Tom Cruise op de bank bij een fake Oprah, om enkele minuten later een welhaast onherkenbare Tom Cruise zelf (hij ziet er uit als Steven Soderbergh) in beeld te zien schuiven… ik ken weinig films die zo veel spelen met fictie en werkelijkheid. Waar in ‘Otto e Mezzo’ bijvoorbeeld droom en realiteit binnen de film (die zelf al een reflectie van de werkelijkheid is) steeds meer door elkaar gaan lopen, daar lopen hier constant fictie, fictie binnen de fictie en werkelijkheid als een geweven tapijt door elkaar heen – bij Fellini heet dat modernisme, hier noemt men het dan entertainment.

Anyway, Robert Downey Jr. geeft een nieuwe dimensie aan het begrip acteren. Het is volgens mij de eerste keer sinds R.W. Fassbinder een neger (!) in blackface een bank liet overvallen dat ik weer blackface zie in een film, wat een inventie. Heel Amerika vond het natuurlijk weer niet kunnen dat een blanke kerel een neger speelt maar ik snap het probleem niet zo, want het lijkt me juist de essentie van het acteren dat iemand in de huid van iemand anders kruipt. Of mag een homo ook alleen maar door een echte homo gespeeld worden? Bij de aftiteling kwam echter de grootste verrassing, het gehele project bleek een Ben Stiller project te zijn (overigens medegeschreven door Justin Theroux, die knakker uit de laatste twee Lynch films – waarom hij, geen idee)! Als er iemand is aan wie ik altijd een hartgrondige hekel heb gehad is het Ben Stiller wel, een zeldzaam ongrappige figuur, terwijl zijn vader juist zo geestig is. Waar Ben het ineens vandaan haalt mag Joost weten, maar dit soort geintjes mag hij vaker uithalen, want ik heb in lange tijd niet zo’n geweldige film in de bioscoop gezien. De meest hilarische Hollywood B-film sinds ‘Bee Movie’!