Undercurrent (Vincente Minnelli, 1946) ****

Het is altijd opwindend om een nog niet eerder geziene film te zien van een van je favoriete regisseurs en dit duistere melodrama van Minnelli viel dan ook zeker niet tegen. Het bijzondere zit hem niet direct in het verhaal, dit zie je namelijk al redelijk snel aankomen, maar vooral in de manier waarop het verhaal opgebouwd is en de karakters uitgebouwd worden. De finesse waarmee men het personage van Robert Mitchum opbouwt zonder de acteur ooit in beeld te laten komen is indrukwekkend: hij hangt als een schaduw over de hele film heen en zijn impact is juist zo groot doordat hij zo weinig in beeld is – een knap staaltje scenarioschrijven. Ook de visuele vorm waarin Minnelli het gegoten heeft is sterk, bij vlagen zelfs ijzersterk; iedere keer als het grote geheim uit het verleden (de undercurrent uit de titel) ter sprake komt, hult Minnelli zijn acteurs geheel of grotendeels in schaduwen en filmt hij het drama bijna alsof het een film noir betreft. Hierbij werd Minnelli vreselijk geholpen door de befaamde cameraman Karl Freund (vooral bekend van de films van Murnau) die met zijn kennis van de Expressionistische belichting indrukwekkende schaduwpatronen op het scherm weet te toveren. Sterke film!