Secret Ceremony (Joseph Losey, 1968) ***1/2

Het concept van vrijwel alle Losey films die ik tot op heden gezien heb is ongeveer hetzelfde: een paar personages in een duidelijk aanwezige, vaak geïsoleerde omgeving waar een psychologisch spel ontstaat waarin realiteit en illusie vaak door elkaar heen lopen. Ruimte lijkt bij Losey altijd erg belangrijk te zijn, het is meer dan enkel een omgeving waarin de gebeurtenissen zich afspelen, ze worden welhaast een personage op zich met een constant voelbare aanwezigheid. In veel opzichten zou je ‘Secret Ceremony’ het spiegelbeeld kunnen noemen van Losey’s ‘Boom’, een niet geheel arbitraire vergelijking aangezien beide films Elizabeth Taylor in de hoofdrol hebben en in hetzelfde jaar gemaakt zijn. Waar in ‘Boom’ bijvoorbeeld de overdadig intense emoties in balans gehouden worden door de kille en steriele omgeving, daar zie je in ‘Secret Ceremony’ exact het omgekeerde: een ontzettend overdadige omgeving (het barokke huis) met hele kille personages. Waar in ‘Boom’ vooral de kleuren wit en zwart lijken te domineren, daar gebruikt Losey in ‘Secret Ceremony’ juist hele warme, donkere kleuren en tinten; wat beide films bovendien gemeen hebben is een symbolisch gebruik van kleur: de witte en zwarte kleding in ‘Boom’ leken het leven en de dood te symboliseren en in ‘Secret Ceremony’ gaat Taylor in het begin geheel in het zwart gekleed, vervolgens juist heel kleurrijk om via maagdelijk wit uiteindelijk weer in het zwart te eindigen – wat parallel lijkt te lopen met de emotionele staat van haar personage in de film. Ik kan van beide films (voorlopig) geen meesterwerk maken, beiden voelen uiteindelijk wat onevenwichtig en soms wat pretentieus. Desalniettemin zijn het beiden zonder meer intrigerende films die aan kracht zouden kunnen winnen als je ze beter leert kennen – zeker als je ze naast elkaar legt, als twee zijdes van dezelfde munt.