Kiss Me Deadly (Robert Aldrich, 1955) ****1/2

In veel opzichten is dit de culminatie van alles wat film noir is, het meest extreme dat film noir ooit bereikt heeft. De film opent direct ijzersterk met die vrouw die half verwilderd over een donkere weg rent. De extreme belichting die de gehele film zal kenmerken is ook hier volop aanwezig: de nacht is werkelijk pikzwart en de felverlichte vrouw is bijna een geest in het donker. De gehele eerste tien minuten is er praktisch geen rust, Aldrich geeft zijn beelden een bijzondere intensiteit mee: veel close-ups, extreem contrast tussen licht en donker en veel visuele desoriëntatie. De intensiteit van deze opening wordt daarna niet vaak meer gehaald, maar dat had de film vermoedelijk weinig goed gedaan en gelukkig weet Aldrich de hele film door meer dan visueel spannend te houden. Ook het cynisme en het geweld worden tot een extreem gevoerd met het beroemde einde als hoogtepunt. Veel beter dan ‘Kiss Me Deadly’ komt de film noir niet en ik verbaasde me constant hoe deze film in 1955 gemaakt kan zijn en niet in 1975.