donderdag, augustus 07, 2008

High Society (Charles Walters, 1956) ***1/2

Deze film is een soort van musical remake van Cukor’s klassieker ‘The Philadelphia Story’, ze zijn althans gebaseerd op hetzelfde toneelstuk. Als je beide films naast elkaar legt zie je ook direct wat een exceptionele film onderscheidt van een leuke film, want alles wat TPS zo goed maakt is in HS net een stukje minder. Waar TPS zich bijvoorbeeld kenmerkt door een haarscherpe en bijzonder snelle karakterschetsen (hierbij zeer geholpen door de acteurs die hun al direct geïdentificeerd werden met dat soort personages), is die dimensie in HS volledig afwezig: Bing Crosby en Frank Sinatra zijn nog redelijk overtuigend in de Cary Grant en Jimmy Stewart rollen, maar vooral Grace Kelly kan totaal niet tippen aan Katherine Hepburn – ze valt dan ook lelijk door de mand. Waar ook bijvoorbeeld de romance tussen Hepburn en Stewart in TPS geleidelijk en zorgvuldig wordt opgebouwd (met de scène bij het zwembad en de cruciale scène in de bibliotheek), daar is de vergelijkbare liefde tussen Kelly en Sinatra er in HS gewoon maar opeens, zonder enige motivatie of opbouw. Het zijn juist dit soort verschillen in narratieve diepgang en karakterschets die TPS zo’n immens veel betere film maken. Maar ook de subtiele visuele strategieën van Cukor worden door Charles Walters nergens geëvenaard: allerlei belangrijke scènes worden in nogal onpersoonlijke long shots gefilmd door Walters waardoor de personages letterlijk ver van je af blijven. Nu zal het ook niet geholpen hebben dat Walters in het nogal brede Vistavision formaat moest filmen, terwijl Cukor het voor dramatische doeleinden veel betere Academy ratio kon gebruiken, maar toch – de verschillen tussen de subtiele Cukor aanpak en de redelijk lompe Walters benadering zijn groot. Dit alles wil niet zeggen echter dat HS geen goede film is, integendeel: de film is erg vermakelijk en de Cole Porter liedjes, ondersteund door Louis Armstrong en band zijn een genot voor het oor – zeker ook dankzij de befaamde crooners Sinatra en Crosby. HS is alleen in vergelijking allemaal net niet.

Labels: