Written on the Wind (Douglas Sirk, 1956) *****

Het mooiste aan de films van Sirk is dat je iedere keer weer nieuwe elementen ontdekt waardoor je nog beter de film kunt begrijpen. Ik weet niet hoe vaak ik deze al gezien heb, maar het is al meermalen en nog steeds mijn favoriete Sirk film. Sirk staat onder andere bekend om zijn fenomenale kleurgebruik en dat lijkt me terecht: niet alleen zijn de Technicolor composities esthetisch zeer fijn, hij gebruikt kleur ook op een zinvolle en betekenisvolle manier. Zo associeert hij bijvoorbeeld de onvruchtbare en chronisch ongelukkige Kyle Hadley in deze film middels aankleding en decor constant met hele koele tinten, hoofdzakelijk blauw. Zijn nymfomane en gepassioneerde zusje Marylee echter is in contrast op de belangrijkste momenten omgeven door rood, zoals de vuurrode auto waarin ze rijdt, rode bloemen, een rode benzinepomp. In een van de hoogtepunten van de film, een virtuoze samenwerking tussen kleurgebruik en montage, danst Marylee in een knalrode jurk met een gepassioneerde dans haar vader letterlijk de dood in – doordat Sirk shots van de stervende vader afwisselt met shots van de in een rode jurk dansende Marylee maakt hij op puur visuele (middels montage en kleurgebruik) duidelijk wat de reden is van zijn hartaanval: de zorgen om zijn losgeslagen dochter. De passie van Marylee is op het einde volledig gedoofd: niet alleen gaat ze in de rechtbank volledig in het zwart gekleed, ze beseft dat haar liefde voor Mitch nooit door hem beantwoord gaat worden en de film eindigt met een van Sirk’s klassieke unhappy happy endings (om een term van Fassbinder te gebruiken): Sirk maakt middels compositie duidelijk dat Marylee nu aan het hoofd van haar schatrijke familie staat (door haar in dezelfde pose te tonen als haar vader op het schilderij boven haar, met de olietoren in de hand) maar daar niet van kan genieten omdat ze haar grote liefde Mitch, die in de auto wegrijdt, definitief uit haar leven ziet verdwijnen. Daarmee is een van Sirk’s bekendste thema’s ook direct verbeeld, namelijk het thema dat zijn personages ontzettend veel geld hebben, maar niet het geluk dat daarbij zou moeten horen.