John Rambo ***1/2

Regie: Sylvester Stallone (2007)

Hoe je ook tegen die eerste Rambo films aankijkt, feit is dat ze behoren tot de meest invloedrijke films van de laatste 30 jaar, aangezien ze de grootvader waren van de zogeheten ‘hard body count’ films, een genre dat eindeloos veel navolging zou krijgen. Ik hield op voorhand mijn hart vast toen ik van deze film hoorde, maar het heeft mijn stoutste verwachtingen overtroffen. Grootste verademing is dat de film nergens meer pretendeert te zijn dan het is, iets waar veel recente Hollywoodfilms nog wat van kunnen leren. Daarnaast heeft Stallone wel begrepen dat hij op zijn leeftijd niet meer volledig alleen iedereen kan neermaaien, dus de beslissing om Rambo enigszins in teamverband te laten werken vond ik een verstandige – het maakt het geheel iets realistischer, ook al moet je natuurlijk eigenlijk niet in termen als realisme denken in relatie tot dit soort films. Verder vond ik dat de film voldoende situatie- en karakterschets bevatte – zonder dat het teveel in de weg van de actie gaat zitten – en dat Stallone een fijne rauwe en directe visuele stijl hanteerde, waardoor het allemaal erg vermakelijk wordt om te zien. Natuurlijk is het te stompzinnig voor woorden en kent het de subtiliteit van een gehaktmolen; daarover zeuren is hetzelfde als zeuren dat Yves Klein toch altijd weer in dezelfde kleur blauw schildert – het is een gegeven op voorhand en inherent aan het werk. Stallone hoeft zich zeker niet te schamen voor ‘Rambo IV’