The Happening (Shyamalan, 2008) ***

Ik ben nooit een enorme fan geweest van deze regisseur, maar met het gruwelijk pretentieuze ‘Lady in the Water’ had hij zijn absolute dieptepunt bereikt en had ik de hoop opgegeven. Zeker na alle vernietigende kritieken die zijn laatste film kreeg was ik er helemaal op voorbereid om een vreselijk slechte film te zien. Maar dat viel me vies tegen, want zo slecht vond ik ‘The Happening’ niet, integendeel. Het grootste euvel waar Shyamalan doorgaans aan lijdt is dat hij een verhaal zodanig opbouwt dat het nooit tot een bevredigende ontknoping kan komen. Wat dat betreft zijn zijn films een soort slechte horrorfilms: ze zijn spannend tot het moment dat je het monster wat achter alle gebeurtenissen steekt ook daadwerkelijk ziet, een moment waarop alle zorgvuldig opgebouwde spanning als een kaartenhuis in elkaar stort en het geheel lachwekkend wordt. Het liefst zou je bij een Shyamalan film halverwege de zaal uit willen lopen om zo de ervaring in stand te houden. Juist daarom vond ik deze film een verademing, om de simpele reden dat Shyamalan deze keer helemaal geen ontknoping biedt en daarmee het mysterie intact laat; een erg gemakzuchtige oplossing wellicht, maar bevredigender dan zijn gebruikelijke werkwijze. Technisch gezien is ‘The Happening’ niet eens een goede film: verhaaltechnisch sleept de film zich voort, enkele pogingen tot emotionele diepgang stranden jammerlijk en vooral de acteerprestatie van Mark Wahlberg is om te huilen zo slecht: als een wanhopig verdwaalde goedzak worstelt hij zich een weg door de film met constant dezelfde nietszeggende gezichtsuitdrukking op zijn gelaat. De keuze van Shyamalan en DoP Tak (deze oudgediende geeft de film een veel meer traditionele look ten opzichte van de experimentele kadrering die Chris Doyle er in ‘Lady of the Water’ op nahield) om zich hoofdzakelijk te bedienen van extreme close-ups van gezichten is een bijzonder ongelukkige, simpelweg omdat de acteurs deze last niet kunnen dragen en ze bovendien ook geen materiaal krijgen om deze close-ups te rechtvaardigen – Shyamalan is geen Cassavetes. Toch wist de film me vrijwel de gehele lengte te boeien en kent het enkele bijzonder sterke scènes, scènes waarin je aan de buis gekluisterd zit en waarin Shyamalan zich toch weer een sterke volgeling van Hitchcock toont. Als geheel is het wellicht een matige film en de vraag is of Shyamalan überhaupt in staat is om een volledig evenwichtige film af te leveren, maar mijn vertrouwen in deze regisseur is weer aanzienlijk gestegen.