Leave her to Heaven ****1/2

Regie: John M Stahl (1945)

Aan het lijstje met crimineel ondergewaardeerde meesterwerkjes kan ik er weer aan toevoegen: ‘Leave her to Heaven’. Want buiten de steun van Martin Scorsese voor deze film lijken er maar bitter weinig mensen naar deze film om te kijken. De film werd ergens zeer treffend omschreven als een regenboog film noir, een prachtige omschrijving omdat de met een Oscar onderscheiden kleurenfotografie een van de meest in het oog springende punten is. Het hoogst bijzondere kleurenpalet biedt niet alleen een zeer prettige esthetisch ervaring, de wijze waarop de Technicolor gebruikt wordt ondermijnt direct het realisme van de film. Hoewel het pas de tweede film is die ik zie van regisseur John M. Stahl lijkt hij net als in ‘Imitation of Life’ oprecht geïnteresseerd in het emotionele welzijn van zijn karakters en hanteert hij een zeer realistische aanpak van de problematiek, een aanpak die prachtig wordt tegengesproken en ondermijnd door het onrealistisch gebruik van kleuren, waarmee de invloed van Stahl op Douglas Sirk nog eens versterkt wordt - feitelijk is Stahl een soort van proto-Sirk. Toch zijn er uiteraard verschillen, want Stahl gebruikt hier zijn onrealistisch warme kleuren en mise-en-scène niet zozeer als kritiek, maar meer als contrast. Het begin van de film ziet er namelijk uit als een idyllische ansichtkaart terwijl het verhaal een bijna Frank Capra-achtige warmheid heeft, waardoor dit in schril contrast komt te staan met de psychologische ellende van het tweede deel van de film als Stahl de ogenschijnlijk perfecte burgerlijkheid die hij met zijn composities in het eerste deel opgeroepen heeft op genadeloze wijze doormidden scheurt; in dit opzicht is ‘Leave her to Heaven’ een vroege voorloper van ‘Blue Velvet’. ‘Leave her to Heaven’ is een sublieme film, een film die vorm, stijl en inhoud op vloeiende wijze laat samenwerken en een film die iedere doorgewinterde filmliefhebber gezien moet hebben.