Baby Face ***1/2

Regie: Alfred E. Green (1933)

Veel mensen klagen altijd over de overduidelijke moralistische toon van de meeste (oude) Hollywoodfilms, het overduidelijke onderscheid tussen goed en kwaad, en de gedoodverfde happy endings. Veel mensen lijken zich er ook niet van bewust dat dit een bewuste vorm van zelfcensuur was, waarbij Joe Breen als hoofd van de zogenaamde Production Code bepaalde wat goed was voor het publiek om te zien en wat slecht was. In de praktijk kwam het er op neer dat er een duidelijk Christelijke moraal op de Hollywoodfilms gedrukt werd, of de filmmaker dat nu wilde of niet en dat onderwerpen als interraciale verhoudingen, homoseksualiteit en drugsgebruik simpelweg verboden waren omdat ze de publieke moraal in gevaar zouden brengen. Het tot stand komen van deze Production Code had te maken met allerlei uiteenlopende politieke, sociale en economische factoren, uitgebreid uiteengezet door Thomas Doherty in zijn uitstekende boek ‘Hollywood's Censor: Joseph I. Breen and the Production Code Administration’ en een zekere kennis van dit fenomeen lijkt me noodzakelijk om films uit deze periode (1934-begin jaren ’60) in de juiste context te kunnen plaatsen. Een van de directe oorzaken om de Code zo’n sterke invloed te maken was dat de films begin jaren ’30 steeds sensationeler en moreel ambigu werden, waarbij bijvoorbeeld de gangsterfilms (waarvan Hawks’s ‘Scarface’ vermoedelijk de bekendste is) een goed voorbeeld zijn. Het is voor de filmkijker met een historisch besef daarom ook zeer interessant om dit soort films te kijken, omdat ze zo scherp contrasteren met de films die we ‘gewend’ zijn uit het Klassieke Hollywood en omdat juist deze Pre-Code films direct of indirect hebben bijgedragen aan de overheersende ideologie van de komende 30 jaar.

Een voorbeeld van zo’n film is ook ‘Baby Face’, een film die naar huidige maatstaven wellicht nog steeds veilig is, maar die toch zeer afwijkt van wat komen zou. Het is bijvoorbeeld ook interessant om deze film waarin Barbara Stanwyck de hoofdrol speelt te vergelijken met een latere Stanwyck film, die tijdens de Production Code gemaakt is, namelijk Billy Wilder’s film noir ‘Double Indemnity’. Die film was destijds nogal controversieel en een van de aanleidingen van controverse was een scène waarin een enkelbandje van Stanwyck te zien is, een moment van ‘seksuele prikkeling’ dat het meest was wat de Code destijds toestond. En vergelijk zo’n lullig enkelbandje maar eens met de vele seksuele toespelingen die Stanwyck in deze film maakt en je begrijpt wat ik bedoel. Als historisch object is de film daarom zeer interessant, maar helaas lijkt de reputatie van ‘Baby Face’ hoofdzakelijk gemotiveerd door deze historische inslag, want als film is het vaak niet meer dan een gemiddeld melodrama.