Procès de Jeanne d'Arc ***

Regie: Robert Bresson (1962)

En mijn worsteling met Robert Bresson sleept zich voort, ook na het zien van deze film. Het is meteen overduidelijk herkenbaar als een Bresson film en in zekere zin is zijn afgekalfde stijl zeer geschikt voor dit beroemde verhaal, want daarmee dwingt Bresson je om naar de inhoud van het verhaal te kijken en ik ken weinig verhalen waarin religie zo’n belangrijke rol speelt die tegelijkertijd georganiseerde religie zo problematiseren, een mooie boodschap als je het mij vraagt. Bresson brengt het geheel bijna als een documentaire met zeer veel herhaling en zijn systematische weigering tot establishing shots benadrukt de eenzaamheid van Jeanne enkel, want niet alleen op emotioneel vlak is ze volledig alleen, ook in Bresson’s filmische universum zwemt ze hulpeloos alleen. Toch bleef ik ook bij deze film hangen in een soort intellectuele waardering en liet de film mij verder volledig koud, iets wat op zich een prestatie is met een verhaal als dit. Ik weet niet wat het is, ik denk dat Bresson gewoon te puur is voor mijn smaak. Ik ben groot voorstander van films die veel aan de toeschouwer over laten, maar omdat Bresson het zo in het extreme doorvoert blijft er voor mij niets anders over dan een lege huls. Of laat ik het anders zeggen: de meeste films zijn reeds ingekleurde kleurplaten en ik vind het altijd zeer mooi als delen van die kleurplaten nog niet zijn ingekleurd en voor de kijker worden opengelaten. Ik kan het zelfs nog hebben als de kleurplaat zich nog in een ‘verbind de puntjes’ stadium bevindt, maar bij Bresson zie ik vaak niet eens de puntjes maar enkel een blanco vel papier. En dat is spijtig.