Mat i syn **1/2

Regie: Aleksandr Sokurov (1997)

Om deze film visueel overdonderend te noemen is een understatement: er wordt constant gewerkt met een bijzonder zacht kleurenpalet, met spiegels en allerlei soort vervormingen waardoor ieder shot een schilderij lijkt, het is niet voor niets dat het openingsshot de indruk wekt een schilderij te zijn aanvankelijk. Probleem is ook meteen dat ik ieder shot er uit vond zien alsof het van een ansichtkaart was afgeschraapt, want ik vind Aleksandr Sokurov maar ontzettend pretentieus. Waar de films van Andrei Tarkovsky of Terrence Malick, bij wie Sokurov duidelijk leentjebuur speelt, hun films ook larderen met prachtige shots van landschappen, daar hebben zij nog een spirituele, emotionele of filosofische inhoud om aan die beelden te koppelen, inhoud die Sokurov wat mij betreft altijd mist. Zijn mooie plaatjes zijn niet inherent aan zijn stijl zoals bij Malick of Tarkovsky het geval is, het komt op mij altijd over als l’art pour l’art, als een verpakking zonder inhoud. Ik vind zijn films, althans de drie die ik gezien heb, steevast ontzettend saai worden na verloop van tijd omdat je dan het idee wel zo eens gezien hebt en het gebrek aan diepgang zich begint te manifesteren. Misschien heeft Sokurov wel diepgang, maar ik vind het zeer onovertuigend en pretentieus. J. Hoberman kan leuk zeggen dat het kijken van deze film is als ‘het kijken naar de laatste zonsondergang’, maar ik vind zonsondergangen meestal maar saai. Niet mijn filmmaker denk ik, die Sokurov.