Limelight ***

Regie: Charles Chaplin (1952)

Een van de laatste films van Charles Chaplin en niet exact vergelijkbaar met veel van zijn vroege werk, want een stuk serieuzer, hoewel Chaplin natuurlijk altijd een serieuze kant gehad heeft. De toon van deze film wordt vaak omschreven als elegisch, maar ik vond hem een beetje prekerig. De film opent met het statement dat de oude mensen plaats moeten maken voor de jeugd en in de film speelt Chaplin een gevallen komiek die een jonge ballerina onder zijn hoede neemt en er ontstaat een bijzondere band tussen beiden. Er is niet veel fantasie voor nodig om het autobiografische element in deze film te ontdekken, want de reputatie van Chaplin zelf was natuurlijk redelijk tanende toen hij deze film maakte dus dat geeft de film een prettig reflexief tintje. Ik had de toon van de film echter wat meer melancholisch verwacht, ik vond het toch iets te zeurderig allemaal en te gemakkelijk inspelen op goedkoop sentiment, het was allemaal wat gemakzuchtig. Het is zeker wel een goede film, maar iets te lang want het verhaal kun je van tevoren al volledig uittekenen. Aan de goede kant is er het prachtige nummer dat Chaplin doet samen met Buster Keaton, een glorieus moment waarin beide grootmeesters nog even hun ding doen maar uiteindelijk is ‘Limelight’ niet het late herfstmeesterwerk dat vele grote artiesten weten te creëren als ze terugkijken op hun roemrijke carrière, iets waar ik stiekem wel op gehoopt had.