Hellzapoppin’ *****

Regie: H.C. Potter (1942)

Oh mijn god, weinig tot niets had me kunnen voorbereiden op de duizelingwekkende ervaring van ‘Hellzapoppin’’! Denk de volslagen absurditeit van Monty Python, de übermeligheid van Mel Brooks en de manische energie van de Marx Brothers samen en je komt een redelijk eind in de buurt van deze film, een onafgebroken achtbaan van onzin, humor, musical en satire. Sommige mensen zullen aanvankelijk wellicht wat afgeschrikt worden door de constante energie van de film, een keer met de ogen knipperen is er niet bij want dan mis je twee of drie grappen, maar zelfs de grootste zuurpruim zal uiteindelijk worden ingepakt door deze unieke ervaring en dat is vooral toe te schrijven aan de inspiratie. Want een 80 minuten durende stroom van grappen en grollen kan heel snel heel vervelend worden als die ongeïnspireerd is, maar dat is iets waar ‘Hellzapoppin’’ absoluut niet aan lijdt. Een verhaal hoef je niet te zoeken, het heeft allemaal iets te maken met een film in een film (in een film?), het komische duo Ole & Johnson en het opvoeren van een musical maar al deze elementen worden bewust niet uitgewerkt, dit is een grote zelfreflexieve potpourri van waanzin en humor, bedoeld als een chaotische farce. Zonder meer een van de meest grappige films die ik ooit heb gezien en absoluut een hoogst invloedrijke one of a kind film! Mensen doen zich ernstig tekort door deze film nooit te kijken! Er is zelfs een heuse ode aan Busby Berkeley!