New Rose Hotel ****

Regie: Abel Ferrara (1998)

Hoewel de film redelijk uitgekost is door het grote publiek, wordt ‘New Rose Hotel’ in hardcore auteurskringen bejubeld als een van de grootste meesterwerken van de laatste jaren, zeg maar een ‘Letter from an Unknown Woman’, ‘Viaggo in Italia’ of ‘Vertigo’ van de jaren ’90. Welnu, na slechts een kijkbeurt kan ik er natuurlijk nooit zo’n label op plakken, maar gefascineerd geraakt ben ik zeker. Het is een soort van cyberpunk thriller naar een verhaal van William Gibson met acteerkanonnen Christopher Walken en Willem Dafoe en schoonheid Asia Argento in de hoofdrollen. Met dit basisgegeven zou je nog een redelijk commerciële film kunnen verwachten, maar dat is ‘New Rose Hotel’ absoluut niet. Dit is kunstzinnigheid ten top maar dan verpakt in een science fiction jasje, gepresenteerd als designer cool. Lange tijd vroeg ik me af waarom deze film nu zo gewaardeerd werd, maar langzaamaan begon hij onder mijn huid te kruipen en uiteraard na het zeer veel vragenoproepende einde werd de film enkel interessanter. Dit is geen film die je na een keer kijken volledig kunt doorgronden. Visueel gezien deed de film me ook niet direct ontzettend veel tijdens het kijken (het was ook mijn eerste Ferrara film), maar na afloop bleef de sfeer die de film opgeroepen had opmerkelijk lang hangen en dat is meestal ook al een teken van creatieve duurzaamheid. Het oogde wat mij betreft aanvankelijk allemaal iets te veel als een matige cyberfilm als ‘Strange Days’ maar als ik er aan terugdenk was hier wellicht veel meer aan de hand: bijzondere dingen gebeurden er met geluid en ruimte, ze vormden een soort van collage leek het wel: woorden leken vaak eerder uitgesproken omwille van hun klank dan hun betekenis en het leek hier te gaan om texturen, zowel visueel als qua klank. Thematisch gezien doet de film iets met herinnering, maar veel kan ik daar nog niet over zeggen, want het is typisch een film die je helemaal opnieuw moet zien met de kennis van de film als geheel in je achterhoofd en dat zijn zaken die enkel een tweede kijkbeurt kunnen verduidelijken. Er is vast iets aan de hand ook met die opmerkelijke openingsgeneriek, waardoor identiteit een belangrijk thema lijkt te zijn in deze film.

Geheugen en identiteit als thema’s verpakt als een audiovisuele collage. Zoiets. Meer kan ik er niet van maken momenteel. Dat de film bijzonder is en verdere studie verdient staat in ieder geval vast, want dit is iets waar je je tanden in kunt zetten. Ik ga deze film in ieder geval nog wat vaker zien en ga ook zeker het werk van Abel Ferrara verder uitdiepen.