Revenge in the House of Usher *

Regie: Jess Franco (1982)

Jemig, dit werkje van Franco is echt niet de moeite van het zien waard. Nu is Franco op zich geen onbekende met recycling maar hier gaat hij wel erg ver en het resultaat is niets smakelijker dan een lauw opgewarmde kliekjesmaaltijd die reeds enkele dagen staat. Dat hij dezelfde thema’s opnieuw gebruikt is tot daar aan toe, maar ik had het gevoel dat hij zelfs complete shots en manieren van belichting uit zijn eigen films aan het hergebruiken was en waren dat niet gewoon een hele stukken uit zijn eigen ‘Gritos en la noche’ waarmee een substantieel deel van deze film gevuld werd? Dit maakt deze film ofwel een reflexieve zelfpastiche, ofwel gewoon een ernstige vorm van bloedarmoede – ik gok op het laatste. Het viel mij overigens op dat Howard Vernon in al die jaren feitelijk geen spat veranderd is: of je hem nu in een jaren ’60 film ziet of hier, hij lijkt exact dezelfde figuur en slechts wat rimpeltjes en minder haar verraden de twintig jaar die ertussen zit. Gelukkig is de muziek van de hand van Daniel White dus toen de gebeurtenissen op het scherm me danig de keel uit begonnen te hangen, heb ik me daar maar op geconcentreerd, maar helaas is ook White hier geen schim van zijn hoogtijdagen. Misschien dat zware insomnia patiënten nog wat aan deze film hebben als alternatief slaapmiddel?