Duck Soup ****1/2

Regie: Leo McCarey (1933)

Ik had tot op heden enkel fragmenten gezien van de Marx Brothers dus waar beter te beginnen dan bij hun meest bekende en gevierde film (nu dan althans)? En deels is uitgekomen waar ik een beetje bang voor was, namelijk dat hun humor niet volledig mijn kopje thee is. Natuurlijk is het uniek en geïnspireerd en zit de film boordenvol met echt goede grappen, maar tegelijkertijd voeren ze het vaak dermate ver door dat het grenst aan het ronduit irritante en daar ook overheen gaat. Het zal ongetwijfeld de bedoeling zijn maar het werkte bij mij bij vlagen op de zenuwen en het zou gedoseerd, in de zin van korter, vermoedelijk beter gewerkt hebben bij mij. Net als vroege Mae West is ook deze film duidelijk pre-Productie Code, want de grappen zijn vaak volledig immoreel en prettig anarchistisch, iets wat hierna voor jaren onmogelijk zou worden in Hollywood. De film werkt dan ook uitstekend als politieke satire, hoewel ik het ook weer wat gemakzuchtig vond: er wordt ook nergens een uitweg of oplossing geboden, het enige wat er gebeurt, is dat chaos vervangen wordt door nog meer chaos. Maar ook dat heeft op zich wel zijn charme natuurlijk en ik vond het toch een van de sterkste aspecten van de film. Ik zou gemakkelijk met de meute kunnen meelopen en dit als briljant meesterwerk kunnen verklaren en in zekere zin is dat het ook wel, maar enkel al de onuitstaanbare Harpo Marx staat mij dat in de weg.