Paura nella città dei morti viventi ***1/2

Regie: Lucio Fulci (1980)

Ik heb nog niet zoveel van Lucio Fulci gezien, maar mezelf baserend op de drie die ik van hem gezien heb (naast deze ‘Zombi 2’ en ‘The Beyond’) is hij niet direct een technisch briljant filmmaker. Net als bij Jean Rollin hangen zijn films feitelijk als los zand aan elkaar en eindigen scènes voordat ze moeten eindigen maar zijn films worden gelukkig gelardeerd met enkele hoogst memorabele scènes waardoor je de foutjes graag vergeeft. Gelukkig is ook in deze film die bijzondere dromerige sfeer die ‘The Beyond’ ook al zo interessant maakte weer aanwezig, hoewel die dromerige sfeer dan ook weer net zo vaak teniet wordt gedaan door de overdadig smerige en vaak goedkope special effects, wat ik juist het bijzondere aan Fulci vind: hij weet twee elementen die elkaar feitelijk tegenspreken toch te combineren, want waar horrorfilms doorgaans oftewel suggestief oftewel expliciet zijn daar doet Fulci vrolijk beiden. En ik vind dat leuk. Daarnaast vind ik het altijd bijzonder om te zien hoe de meest waanzinnige momenten in Fulci volledig onverwacht kunnen opduiken, je weet nooit wat te verwachten. Neem nu die scène aan het begin waarin de politieagent de dood van het vrouwtje tijdens de seance onderzoekt: wat vreemde extreme close-ups van ogen (sowieso een Fulci kenmerk is het niet?) achter elkaar en dan ploef! een vuurwolkje. Het gaat allemaal nergens over maar het houdt mij aan de buis gekluisterd. Wat ook helpt is dat Fulci doorgaans de steun van de sfeervolle muziek van Fabio Frizzi heeft, altijd een hoogtepunt op zich en eentje van het type dat organisch in de film verwerkt zit. Mensen die in staat zijn om langs houterige dialogen, malle acteerprestaties en een onevenwichtig tempo te kijken, zullen in deze cultklassieker een zeer prettig filmpje treffen. Ik vond het in ieder geval de perfecte film om de katerige maandagmiddag mee door te komen.