The Hills Have Eyes **1/2

Regie: Alexandre Aja (2006)

Remakes van horrorfilms zijn op zich een vak apart en meestal pakt het verkeerd uit, maar omdat ik Aja’s eerdere film ‘Haute Tension’ een weliswaar onevenwichtige maar toch intrigerend frisse film vond en ik Wes Craven’s origineel wel interessant vond, had ik toch vrij hoge verwachtingen voor deze film, verwachtingen die echter nauwelijks ingelost werden. Vrij vervelend in de film vond ik de montage, waarbij er vaak niet bepaald sprake was van een match on action en ik het geheel vaak ruimtelijk desoriënterend vond. Nu kan dit goed een bewuste keuze van Aja’s kant zijn (het lijkt me wat bijzonder als het incompetentie is), maar ik vond het effect in ieder geval niet bijzonder geslaagd en de film visueel rommelig daardoor. Daarbij is Aja niet bijster begiftigd als het gaat om het regisseren van acteurs, zodat sullige dialogen begeleid worden door houterig acteerwerk. Maar goed, het is tenslotte een horrorfilm en geen Shakespeare verfilming, maar ook op het horrorvlak kon de film mij nergens overtuigen. Het is zoals te verwachten was na ‘Haute Tension’ behoorlijk smerig allemaal en de intense directheid die ik inmiddels met Aja associeer is ook hier volop aanwezig. En hoewel dat in sommige scènes, zoals de lange sequentie in de caravan, best goed werkt, gaat het veel te vaak volledig over de top. Overdaad schaadt nog steeds en de transformatie van de sullige nerd in een heroïsche, met bloed overgoten held vond ik zelfs lachwekkend, helemaal dankzij de pathetische muziek die er onder gezet was. Ik zie Aja er nog toe in staat dat hij speelt met genreconventies en ze binnenstebuiten wil keren, maar op deze manier vond ik het niet werken.

Absoluut pluspunt is wel de casting van Billy Drago, een van de meest hilarische acteurs aller tijden: bij hem weet ik nooit goed of het nu simpelweg onkunde of een bizarre vorm van overacting is, maar slechts weinig personen maken zo duidelijk dat ze aan het acteren zijn en hij fungeert vaak als een merkwaardig soort Brechtiaans verfremdungseffect; van een naturel soort acteren is bij hem nooit sprake. Helaas heeft hij maar een ondankbaar klein rolletje en zelfs Billy kan de film niet redden. Een gemiste kans.