Dames ****

Regie: Ray Enright (1934)

Die Busby Berkeley musicals vallen feitelijk altijd uiteen in twee afzonderlijke delen: het eerste deel is een backstage komedie en het tweede deel bevat dan de mini avant-garde filmpjes van Busby Berkeley (waaraan de Coen Brothers een rechtstreekse ode brachten in hun bowling musical sequentie in ‘The Big Lebowski’). In ‘Dames’ zijn beide delen gelukkig bovengemiddeld. Het komedie/drama gedeelte is een heerlijk kluchtig stukje film zonder pretenties en het levert enkele hilarische situaties, personages en dialogen op, uitstekend gebracht door de acteurs. De twee uitgesponnen Busby Berkeley musical creaties behoren tot zijn allerbeste. Zoals altijd laat hij zijn camera in zijn ambitieus opgezette producties weer op plaatsen komen waar ie nog nooit geweest was en laat hij vaak weer lichamen en objecten versmelten tot een heerlijk abstracte configuratie. ‘Dames’ is heerlijk escapisme, bedoeld om de Amerikaanse bevolking hun dagelijkse sores van de Grote Depressie te laten vergeten en zichzelf te kunnen laten verliezen in heerlijk, wegdromend entertainment. Of zoals The Magnetic Fields in hun heerlijke song ‘Busby Berkeley Dreams’ zingen: ‘I haven't seen you in ages/ But it's not as bleak as it seems/ We still dance on whirling stages/ In my Busby Berkeley dreams/ The tears have stained all the pages/ Of my True Romance magazines/ We still dance in my outrageously beautiful/ Busby Berkeley dreams’.

Noem me een rare lul, maar ik val iedere keer weer als een blok voor dat extravagante ‘eye candy’ van Busby Berkeley.