Drawing Restraint 9 *1/2

Regie: Matthew Barney (2005)

Het is grappig om te zien hoe de impact van avant-garde werken kan verschillen: als ze creatief of vernieuwend zijn, kunnen ze de grootste mentale orgasmes opleveren. Maar als ze niet werken, worden ze heel snel pretentieus en vaak zelfs belachelijk. In twee dagen tijd maakte ik beide kanten mee en dat bij dezelfde regisseur.

Na de overweldigende ervaring van 'Cremaster 3' kon ik het uiteraard niet laten om 'Drawing Restraint 9' op het grote doek te zien, zeker omdat ik die vorig jaar op IFFR al had willen zien, maar toen moest ik kiezen tussen deze film en een Brakhage film dus dan is de keuze snel gemaakt. Helaas liep deze herkansing uit op een grote flop. Dit is geen visuele sculpturenfilm, zoals de 'Cremaster', het is een veel conventionelere film, hoewel uiteraard nog steeds behoorlijk avant-garde. Er zijn zeker wel parallellen te zien, want Matthew Barney blijft geinteresseerd in vormen en lijnen (nu pas zag ik de relatie met de vroege structuralistische werken van Peter Greenaway) en ook die parallelmontage waarin Barney losstaande gebeurtenissen samenbrengt wordt in het begin van de film weer goed gebruikt. De eerste helft is ook veelbelovend, zeker mede dankzij de muziek van vrouwlief Björk (hun samengaan leverde een poos terug een van de meest opmerkelijke artistieke koppels op en zorgde voor nogal wat opschudding) die vaak sterk te noemen is. Helaas heeft Barney die wiskundige precisie van 'Cremaster' hier verlaten. Daardoor wordt de film wellicht wat toegankelijker voor het grote publiek, maar helaas ook veel minder interessant, want het was juist die standvastigheid die zo briljant was. Na de sterke opening stort de film echt volledig in elkaar, nog meer als de grote plumpudding die het onderwerp van de film vormt. Wat volgt is werkelijk de meest walgelijke, onzinnige en pretentieuze troep die ik dit jaar (ok, we zijn net begonnen, maar toch) gezien heb. Vermijd dit prul dan ook op alle manieren en waag je aan 'Cremaster'. Ongelooflijk hoe twee werken van dezelfde artiest zo uit elkaar kunnen liggen in kwaliteit...