Prêt-à-Porter ***

Regie: Robert Altman (1994)

Toen Toon me onlangs mede deelde dat Robert Altman het leven gelaten had, was ik oprecht even verdrietig. Niet alleen heb ik intense bewondering voor zijn films en de vele vernieuwingen die hij doorgevoerd heeft, zijn cynische wereldblik (I'm the kind of person who lives in the desert and hopes for rain') en zwarte humor spreken me altijd op een persoonlijk vlak aan. Het enige 'voordeel' als iemand overlijdt, is dat mensen dan ineens weer aandacht gaan besteden aan die persoon en het Duitse Filmmuseum heeft nu dan ook een groot retrospectief van een van de echte giganten van de Amerikaanse cinema, iemand die nog immer veel te weinig waardering krijgt van de meeste mensen. Het was voor mij dan ook een uitgekiende mogelijkheid om deze film (die voor zover ik weet nog nooit op DVD verschenen is) eindelijk te zien en dat nog wel op groot scherm.

Ik wist van tevoren uiteraard dat de film niet tot zijn beste werken gerekend wordt doorgaans en dat is ook gewoon terecht, het is op zich een minor Altman, maar voor de bewonderaar valt er uiteraard nog het nodige te genieten. Uiteraard gebruikt Altman zijn typische stijl met die overlappende dialogen, die constant zoekende en zoomende camera, waardoor dat heerlijk rommelige gevoel ontstaat. Het is een van zijn meest speelse films, sommige grappen zijn zo bizar of bijna flauw dat ik het gevoel kreeg dat Altman volledig bezopen was tijdens het maken van deze film (wat ik gezien zijn drankzucht ook niet geheel uitsluit) en de film kent enkele waarlijk briljante momenten, zoals eigenlijk iedere Altman film. Probleem is echter dat dit niet kan verhullen dat de film ook behoorlijk stuurloos is en te lang duurt. Hoewel aan interessante karakters geen gebrek, is er gewoon niet voldoende materiaal voor de gehele speelduur en heb je de typetjes na verloop van tijd wel gezien, ze hadden beter uitgewerkt kunnen worden. Altman heeft misschien wel de grootste ensemblecast ooit voor deze film weten te strikken, een gigantische collectie van internationale sterren, karakteracteurs en Altman regulars. Voor de complete lijst wil ik je doorverwijzen naar IMDB, maar ik wil hier toch even Marcello Mastroianni noemen, vermoedelijk de grootste Italiaanse ster uit de filmgeschiedenis. Deze uiterst charismatische figuur zet hier al zijn Italiaanse ijdelheid opzij en loopt de halve film volledig verdwaasd en debiel door de film te struinen en enkel voor zijn performance is de film al de moeite waard, zou ik haast willen zeggen. Ik ben uiteraard blij deze film nu eindelijk gezien te hebben, zeker in zo'n omgeving, maar het neemt niet weg dat deze film misschien niet eens een voldoende scoort, objectief gesproken dan. Want voor de ware Altman adept is dit verplichte kost, net als al zijn andere films.