Dogora ****

Regie: Patrice Leconte (2004)

‘Dogora’ is het type non-narratieve film in de traditie van Reggio’s ‘Qatsi-trilogie’ of nog verder terug een update van de in de jaren ’20 zo populair zijnde stadssympfonie, waarvan Ruttmann’s ‘Berlin: Die Sinfonie der Großstadt’ (1927) en Vertov’s ‘Man with a Movie Camera’ (1929) twee van de bekendste voorbeelden zijn. Dus geen enkele vorm van plot of acteurs, maar een onophoudelijke beeldenstroom begeleid door muziek, in dit geval een evocatie van de cultuur van Cambodja. En ondanks dat het niets nieuws brengt, is ‘Dogora’ een prachtfilm. Het is natuurlijk erg moeilijk en onwenselijk om zoiets in woorden te vatten, want zoiets dien je te ondergaan, maar vooral het kleurengebruik en de ritmische montage waren bij vlagen ronduit imponerend. De muziek is niet minimalistisch zoals de Glass muziek van de Qatsi-films, maar Etienne Perruchon trakteert ons op een Mahleriaanse score voor orkest, koor, kinderkoor en solostemmen en het vormt een prachtige begeleiding.

Conclusie: als je een film als ‘Koyaanisqatsi’ mooi vindt dan val je met ‘Dogora’ in dezelfde prijzenkast, want het is een overweldigende audio-visuele ervaring.