Forty Guns ***1/2

Regie: Samuel Fuller (1957)

Samuel Fuller is altijd interessant. Na de erg mooi gefilmde en gemonteerde openingssequentie worden we ook nog eens getrakteerd op een mooi staaltje Fuller parodie: een stoere man zingt een mierzoete ballade en loopt vervolgens door een ruimte waarin drie mannen zichzelf aan het wassen zijn in een ton, met het effect dat het hele macho karakter van de Western even prettig aan het wankelen gebracht wordt. Maar Fuller zou Fuller niet zijn als de film niet ook vol zit met machogedrag (hoewel ook weer prachtig in de vorm van de vrouwelijke Barbara Stanwyck) wat die heerlijke Fulleriaanse tegenstellingen en interne tegenstrijdigheden oplevert. Het is duidelijk te merken dat Fuller als producent, scenarist en regisseur grote creatieve vrijheid had voor deze film, want het zit vol met die nerveuze en rauwe energie, wat ook direct een nadeel is want het verhaal verloopt vaak met horten en stoten en de karakters blijven frusterend onuitgewerkt – dit waren nooit Fuller’s sterke kanten. Op visueel gebied is Fuller hier wel in blakende vorm (zeer geholpen door vaste Robert Aldrich cameraman Joseph Biroc), bijvoorbeeld de scène waarin Griff richting de dronken knul loopt zit vol met die typische visuele energie dankzij de montage, extreme close-ups en vaak bizarre details waar de camera zich op richt - de invloed op Martin Scorsese is duidelijk te merken. Ook het vele gebruik van tracking shots vond ik verder hoogst opmerkelijk. ‘Forty Guns’ is als Western wellicht niet essentieel en het is een onevenwichtige film, maar als Samuel Fuller film is deze bij vlagen zeer geïnspireerde film verplichte kost.