Du skal ære din hustru ***1/2

Regie: Carl Th. Dreyer (1925)

De Deense regisseur Carl Th. Dreyer heeft met ‘La Passion de Jeanne d’Arc’ en ‘Ordet’ twee van mijn absolute favorieten op zijn naam staan en ik moet de eerste niet interessante film van zijn hand nog zien. Deze film (verkrijgbaar op BFI onder de titel ‘Master of the House’) vormt hier geen uitzondering op, het is zelfs een van de meest plezierige Dreyer films die ik ken. Het verhaal van een arm gezin waarbij de tyrannieke man des huizes de vrouw onderdrukt is op zich vrij standaard, maar wordt door Dreyer constant interessant gehouden. Uiteraard benadert Dreyer de film vanuit het standpunt van de vrouw, een constante in zijn oeuvre en hoewel het geheel een duidelijke moraal bevat wordt deze je nergens de strot ingeramd; Dreyer is altijd al een intelligent filmmaker geweest die zijn publiek zelf liet denken. Tom Milne trekt in zijn ‘Sight & Sound’ essay terecht de vergelijking met het Italiaanse Neorealisme (Umberto D. om precies te zijn), want deze film draagt inderdaad al vele kenmerken in zich van die stroming. Qua sfeer en stijl is deze film veel meer vergelijkbaar met Dreyer’s interessante gayfilm ‘Mikaël’ (1924) dan met dat meesterwerk ‘La Passion de Jeanne d’Arc’ (1928), hoewel Dreyer ook hier al close-ups meermalen op expressieve wijze gebruikt. De film is opmerkelijk lichtvoetig en humoristisch van toon, vooral dankzij de aanwezigheid van de oude huismeid, hoewel de emotionele intensiteit die zijn werk doorgaans zo kenmerkt hier en daar ook doorschemert. De soundtrack is bij zwijgende films altijd zeer belangrijk in mijn beleving en hoewel de strijkers/blazers/piano score nergens exceptioneel is, is ie wel prettig ondersteunend en niet overheersend. Al met al is ‘Du skal ære din hustru’ geen essentiële zwijgende film in de trant van een ‘Metropolis’, ‘Potemkin’, ‘Caligari’ of ‘Der Letzte Mann’, maar een uitstekend uitgewerkt melodrama is het zonder meer en Dreyer liefhebbers mogen dit niet missen.