Un condamné à mort s'est échappé ****1/2

Regie: Robert Bresson (1956)

Met de eerste twee films van Robert Bresson had ik erg veel moeite en ik kon er erg weinig mee, maar met iedere volgende Bresson die ik zag groeide mijn waardering voor de beste man enorm, zozeer zelfs dat ik ‘L’Argent’ oprecht een briljante film wil noemen. ‘Un condamné à mort s'est échappé’, vaak genoemd als een van de beste (zo niet de beste) van Bresson, gaat ‘L’Argent’ voor mij niet voorbij, maar een uiterst fascinerende kijkervaring was het weer zonder meer. Met zijn typische minimalistische stijl en zijn gebruik van modellen in plaats van expressieve acteurs schetst Bresson een bijna klinisch portret van een man die wil ontsnappen uit de gevangenis. Met zeer korte scènes laat Bresson enkel het hoogst noodzakelijke zien en wordt al het ‘overbodige’ volledig weggelaten. Uiteraard is ook geluid hier weer zeer belangrijk: het geluid van voetstappen of een trein die voorbij rijdt zegt bij Bresson meer dan een complete beeldenstroom bij de meeste regisseurs kan zeggen. Toch miste ik het effect dat hij in ‘L’Argent’ zo prachtig wist te creëren: in die film was dankzij zijn emotieloze en afstandelijke aanpak de ondergang van de protagonist en het werkelijk gruwelijke einde juist zo enorm effectief en confronterend. Hier is dat eigenlijk ook het geval (het einde is werkelijk prachtig en grote gedeeltes deden me sterk denken aan die beroemde half uur durende overvalscène uit Dassin’s ‘Rififi van een jaar eerder – ik vraag me af of dat van invloed geweest is hier), maar waar ‘L’Argent’ over de gehele lengte aangrijpend was, had ik dat hier minder. Meerdere kijkbeurten zullen echter de vele lagen beter inzichtelijk voor me maken en dan zal het geheel ongetwijfeld in waardering stijgen. Ik blijf nog immer wat worstelen met Bresson, maar een van de meest intrigerende filmfiguren ooit is hij sowieso.