Children of Men ***1/2

Regie: Alfonso Cuaron (2006)

Ik heb gemengde gevoelens bij deze film. Cuaron is nog steeds geen geweldig verhalenverteller: bij die Harry Potter film was ik op een gegeven moment echt volledig de draad kwijt en ook hier gebeuren bepaalde dingen zo maar eens gewoon en worden allerlei zaken nauwelijks verklaard. Zo soms neigt de film naar overtrokken sentimentaliteit, maar gelukkig weet Cuaron steeds Ron Howard terrein te vermijden en als het echt te erg dreigt te worden, stuurt de film steeds ineens een andere kant op. Daar staat tegenover dat de muzikale omlijsting van Cuaron altijd dik in orde is; in ‘Y Tu Mama Tambien’ was al onder meer Brian Eno en Frank Zappa te horen en hier worden we getrakteerd op onder meer Radiohead, King Crimson, het varken van Pink Floyd (!) en meende ik daar nu Penderecki’s ‘Threnody for the Victims of Hiroshima’ te horen? Ook visueel gezien toont Cuaron zich wederom een behoorlijk talent, waarbij ik vooral het gebruik van handcamera bij vlagen erg sterk vond. Speciale vermelding verdient zonder twijfel de allermooiste scène van de film, het moment waarop het personage van Owen tussen al het geschiet heen het flatgebouw ingaat. Hij wordt hierbij nauw gevolgd door de camera in een bijzonder lange, onafgebroken take waarbij de camera hem volgt door een bus heen, over de straat, trappen op, kamers in etc. Een werkelijk prachtig gechoreografeerde scène waarin alles en iedereen dwars door elkaar heen loopt en je dankzij de camera constant midden in het gebeuren zit. Het is zeker een van de meest complexe en lange onafgebroken takes binnen de commerciële film van de laatste jaren, een waar huzarenstukje dat mij de film zelfs een halve ster meer doet geven. Bovengemiddeld, maar niet geweldig.