Turkish Pop Cinema Double Bill

The Deathless Devil ***1/2

Regie: Yilmaz Atadeniz (1972)

Dit was dan eindelijk mijn eerste kennismaking met die infame Turkse Pop Cinema, een van de meest uitzinnige, trashy en pulpy filmstromingen ooit. En jemig, uitzinnig was dit zeker! ‘The Deathless Devil’ bevat in 84 minuten welhaast meer waanzin dan de complete werken van Doris Wishman, Kuchar Brothers, Ray Dennis Steckler en Troma Studio’s bij elkaar. Het had allemaal iets te maken met een kwade genius, Dr. Satan (een soort van Chinees met sliertsnor die middels zijn bijzonder fraaie robot en wat handlangers de wereldheerschappij wil verkrijgen, maar feitelijk de hele film niets meer doet dan maniakaal lachen, mensen met injecties volspuiten en dingen middels knopjes op afstand laten ontploffen), een uitvinding van een professor waar Dr. Satan op uit is en de inadequate vrienden van de professor die de vuige plannetjes van Dr. Satan moeten zien te verhinderen, daarbij geholpen door iemand die zich kleedt en laat aanspreken als Sherlock Holmes, maar in werkelijkheid een Inspector Clouseau is, compleet met Pink Panther muziek en de helft van de tijd rondwandelt als een soort van mechanische clown. En o ja, er was ook nog een gemaskerde superheld wiens exacte functie in het geheel mij nogal onduidelijk was en wiens onderscheidende kwaliteiten (die een superheld toch immers altijd heeft?) mij ook nooit duidelijk werden, behalve dan dat hij altijd opdook als de nood het hoogst was en zichzelf en anderen met het grootste gemak uit de meest penibele situaties wist te redden. De plot gaat werkelijk zo snel dat als je even met je ogen knippert je het al nauwelijks meer kunt volgen, er wordt lustig gewerkt met allerlei psychedelische kleurenfilters, de muziek is compleet uitzinnig, er is soms een totaal disrespect voor ruimtelijke verhoudingen (er is zelfs een scène waarin twee mensen vechtend vanuit een kantoorruimte in een vloeiende beweging midden op een dak van een wolkenkrabber belanden en weer terug!), mensen duiken soms werkelijk op uit het niets en lijken de meest lange afstanden op lichtsnelheid te kunnen afleggen, het acteerwerk is bij vlagen het meest hysterische wat ik ooit in film gezien heb, om nog maar te zwijgen van alle snelle zooms, krankzinnige camerastandpunten en ridicuul rappe montage. Tel daarbij op wat absurde humor, heel veel rennen, schieten en scheuren met auto’s én gevechten die het beste werk van Bud Spencer en Terrence Hill rivaliseren en je hebt echt het ultieme, krankzinnige, latenight alcoholtainment.

Tarkan vs. The Vikings ***

Regie: Mehmet Aslan (1971)

Meteen maar een tweede Turkse popfilm erin geknald en dit keer is het een heus kostuum spektakeldrama. Het tempo ligt hier beduidend lager dan in die vorige film en deze is helaas ook ietsje minder leuk, maar er valt nog meer dan voldoende te genieten voor de verknipte kijker. Tarkan is een soort van ‘Conan The Barbarian’-achtige figuur die met zijn trouwe herdershond Kurt (waarmee hij op een soort van telepathische manier lijkt te kunnen communiceren en die zelfs op een stoel plaatsneemt om aan tafel van een bord te eten – Wim T. Schippers had het niet kunnen verzinnen) wraak neemt op de Vikings, die zijn andere hond Kurt om zeep geholpen hebben. De leider van deze Vikings ziet er werkelijk nog meer bespottelijk uit dan Gerard Depardieu in die Asterix film en oogt bovendien iets te nichterig om voor wrede Viking leider door te gaan, maar dat mag de pret niet drukken. Helemaal hysterisch wordt het als mensen geofferd gaan worden aan… jawel een grote hongerige octopus die eruit ziet als een kruising tussen de octopus uit Ed Wood’s ‘Bride of the Monster’ en een alien uit Roswell. Onder het motto ‘beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen’ worden we getrakteerd op echo’s uit ‘2001: A Space Odyssey’ (compleet met ‘Also Sprach Zarathustra’) en ‘Once Upon A Time in The West’ (ook compleet met muzikaal thema). Een ander hoogtepunt is onder meer de trouwe viervoeter Kurt die eerst een eindje door water zwemt, een grote vikingboot opklautert, tussen allerlei slapende mannen doorloopt, zijn baasje bevrijdt en ook nog een wachter uitschakelt – doe hem dat maar eens na, Lassie. Dan is er nog het moment dat een grommende reus in de zee springt om het heroïsch op te nemen tegen de vervaarlijk uitziende octopus, waarin hij echter wel zijn meerdere moet erkennen, maar het levert een bijzondere onderwatervechtscène op a la Lucio Fulci’s ‘Zombi 2’. En als kers op de taart is er óók nog een Fellini’s ‘Satyricon’-achtig bacchanaal wat echter al spoedig ontaard in een ‘Two Thousand Maniacs’-achtige slachtpartij; dit is echter ook het moment dat de film volledig ontspoort, want ook de vogels gaan op vintage ‘The Birds’ wijze inhakken op de mensen.

Ja ja, in Turkije, daar gebeurde het, dus als je nog eens twee tientjes over hebt, schaf dan vrolijk die Mondo Macabro DVD aan; het staat garant voor drie uur delirisch kijkplezier.