Toni ***

Regie: Jean Renoir (1934)

‘Toni’ wordt steevast genoemd als een van de grote voorlopers van het Italiaanse neorealisme, met vrijwel uitsluitend locatieopnamen, non-professionele acteurs, direct sound en een focus op alledaagse, normale mensen. Jean Renoir gaat echter nog veel verder in zijn realisme dan de Italianen, omdat die films altijd een zeer sentimenteel plot en emotionele climax hadden, alles is daar gericht op emotionele catharsis. Renoir vermijdt dit alles echter volledig en stelt zich tevreden met het observeren van zijn karakters zonder noemenswaardige manipulatie. Dat gezegd hebbende, gebruikt Renoir wel allerlei technische middelen en de visuele look van de film houdt het midden tussen documentaire en traditionele film. De film voelt geïmproviseerd aan, maar toch zijn vrijwel alle shots nauwgezet gecomponeerd en laat Renoir visueel gezien uiteindelijk weinig aan het toeval over. ‘Toni’ is typisch zo’n film die ik nog wel kan waarderen vanwege zijn gedurfdheid, uniciteit en formele aspecten, maar die tegelijkertijd bijzonder weinig echt kijkplezier met zich meebrengt; de film is zelfs met zijn schamele 82 minuten relatief moeilijk om uit te zitten en in mijn ogen dan ook enkel geschikt voor de diehard cinefiel.